Μεγάλωσα…
Μέσα σε κάτι ερημικά μεσημέρια καλοκαιριού.
Μέσα σε ατέλειωτα εφηβικά βράδια, με τη σκιά μου.
Σε δωμάτια με ανθρώπους, μα μονάχη τριγύρω.
Κι η πιο σκληρή μοναξιά ήταν τούτη!
Να μεγαλώνεις και να θέλεις να ζήσεις!
Να σβήνουν τα κενά στο βαθύ σου ύπνο και μετά πάλι εκεί, στο πέρασμα της μέρας.
Με μία αγία Υπομονή και αστείρευτο πόθο για εκείνα που θα έρχονταν!
Άλλα ήρθαν, άλλα όχι!
Όμως, είμαι ευγνώμων γι’ αυτήν την υπομονή!
Επειδή είναι εκείνη που σου σμιλεύει χαρακτήρα και ψυχή, μέσα από διεργασία μυστική.
Εκείνη που σε διδάσκει σαν τον πιο σοφό δάσκαλο.
Εκείνη!
Ναι, έτσι μεγάλωσα! Με μια ατέρμονη ύφανση της υπομονής και της ελπίδας!
Μάλλον ήμουν μια Πηνελόπη κι εγώ, ανάμεσα σε τόσες άλλες!
Εύη Μαυρογιάννη
