Από μέσα προς τα έξω

Βρέχει επιτέλους.
Βρέχει βροχή ψιλή, δυνατή και κάθετη.
Να προφυλαχτώ δεν μπορώ, γιατί ακόμη δε ξέρω από πού έρχεται.

Βρέχει απ’ έξω προς τα μέσα και σκοτείνιασε.
Βρέχει, φυσάει και να φυλαχτώ έχω μόνο το τετράδιο μου.
Βρέχει και εγώ πηγαίνω ενώ όλοι γυρίζουν.

Βρέχει και εγώ, γλυκό κρασί στο τζάμι να την απολαμβάνω, που καινούργια λόγια αργά μου ψιθυρίζει.
Στάζει από τις ξεχασμένες καλοκαιρινές ομπρέλες και η θάλασσα στέκεται ήρεμη.

Βρέχει επιτέλους…
Βροχή χοντρή και κάθετη.
Να τη σταματήσω δεν μπορώ γιατί βρέχει από μέσα προς τα έξω.

Βρέχει, φυσάει απ’ τ’ ανοιχτό τετράδιο που το’ χω να με φυλάει.
Βρέχει και όλοι στέκονται όσο εγώ συνεχίζω.

Βρέχει και γω, πικρός καφές, πικρό τσιγάρο στο τασάκι, να την πιω όλη, κατακάθι μες το στόμα μου.

Στάζει απ’ τις σελίδες πιο πολλή βροχή και η θάλασσα αγριεύει.

Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο θα μπει και το σπίτι θα γεμίσει με νερό και λάσπες που έτσι κι αλλιώς θα γέμιζε…

Βρέχει…
Βροχή παρακαλεμένη τόση, να ταιριάξει η μέσα με την έξω επιτέλους.

Γιάννης Πατσιατζής

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *