Το ποτάμι άμα το πιστέψεις γυρίζει πίσω
Φήμες λένε πως το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Λόγια βαρύγδουπα και φιλοσοφημένα. Δε διαφωνώ, αλλά ούτε συμφωνώ. Για να λες κάτι τέτοιο πρέπει να έχεις εξαντλήσει κάθε πιθανότητα της δικής σου λογικής για υποχώρηση. Η αντίθετη πλευρά μάλλον έχει άλλη άποψη όμως για να φτάσει στα άκρα.
Και λέω τώρα. Το ποτάμι σίγουρα έχει αρχή και τέλος. Κάπου ξεκινάει, κάπου σταματάει. Κάποιοι όταν πέφτουν μέσα στο ποτάμι πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να γυρίσουν πίσω και κάποιοι άλλοι κάνουν το σταυρό τους και αφήνονται να τους παρασύρει. Μόνο που ξεχνάνε ότι εκεί, στο τέρμα, όταν φτάσουν δεν πρέπει να παραδοθούν. Μπορείς να πας πάλι πίσω, φτάνει να παλέψεις και να το πιστέψεις.
Στη ζωή υπάρχουν πάντα δυο επιλογές όπως υπάρχουν και δυο όψεις. Είναι δική σου η επιλογή της κατεύθυνσης που θα πάρεις. Θες να παραιτηθείς, ή να το τολμήσεις.
Άκου, λαμβάνεις μέρος σε έναν αγώνα δρόμου. Προπονήσεις, τρέξιμο επί μήνες και μέσα σου πιστεύεις ότι επειδή έχεις δουλέψει πολύ το μετάλλιο σου ανήκει. Και ποιος μου λέει εμένα ότι στη διαδρομή δε θα σκοντάψεις; Ένας άλλος δρομέας λαμβάνει μέρος στον αγώνα γιατί πρέπει απλά να το κάνει, να τερματίσει, έτσι απλά. Του το επιβάλλουν και πάει απροετοίμαστος μόνο για τη συμμετοχή. Δεν καταβάλει προσπάθεια και ο αντίπαλός του σκοντάφτει και εκεί που δεν το περιμένει το μετάλλιο έρχεται στα χέρια του. Ο άλλος δρομέας όμως, ο άτυχος, αυτός που κόπιασε και στερήθηκε τα πάντα για αυτή τη νίκη, δεν τα παρατάει. Γυρνάει κουτσαίνοντας στην αφετηρία με την ελπίδα ότι την άλλη φορά θα φανεί πιο τυχερός.
Ένα πράγμα έχω μάθει εγώ ότι δεν γυρίζει πίσω: ο χρόνος. Όλα τα άλλα στο χέρι σου είναι να τα φτιάξεις όπως θες εσύ.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
