Τοξικότητα

Φαρμακευτική ορολογία, ή όρος της ψυχολογίας; Περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους τοξικούς. Μην μπερδευόμαστε, όχι τοξικομανείς, ΤΟΞΙΚΟΥΣ. Ανθρώπους, τρόπος του λέγειν, που θα θυσίαζαν ακόμα και τη μάνα τους για να μπορέσουν να αναιρέσουν κάποιες από τις επιλογές τους που δεν μπορούν να ενστερνιστούν και να ζήσουν με αυτές. Βγάζουν την τοξικότητά τους πάνω στους άλλους, που προσπαθούν πραγματικά να αποδεχθούν, όλα όσα έχουν επιλέξει για να ζήσουν με αυτά.

Ποιος φταίει λοιπόν; Αυτός που είναι τοξικός, ή αυτός που ανέχεται έναν τέτοιον άνθρωπο; Ποιος κάνει έναν τέτοιον άνθρωπο να έχει τέτοια δύναμη κι επιρροή; Η θέση ισχύος του, η ανοχή των άλλων, ή μήπως και τα δύο μαζί; Παραδείγματος χάριν: «Είμαι ΤΟΞΙΚΟΣ, αλλά σίγουρα δε φταίω εγώ γι’ αυτό. Νομίζω πως χάνω τον έλεγχο, αλλά ανακαλύπτω ότι δεν τον είχα ποτέ. Οπότε, σίγουρα δε φταίω εγώ γι’ αυτό. Δεν έχω φίλους γιατί δεν υπάρχει οικονομικό όφελος. Άρα, σίγουρα δε φταίω εγώ και γι’ αυτό. Είμαι ό,τι καλύτερο έχετε μπροστά σας, ξέρετε γιατί; Γιατί είμαι ΕΓΩ. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός. ΕΓΩ είμαι αυτός που κάνει τη μίζερη κι ασήμαντη ζωή σας να έχει κάποιο σκοπό. Γιατί ΕΓΩ είμαι ο ηγέτης, ΕΓΩ ξέρω. Μπορώ να σας αντικαταστήσω όλους, αλλά κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει εμένα. Χωρίς εμένα δε θα τα είχατε καταφέρει σε τίποτα. Έχω κάνει τις καλύτερες επιλογές κι αν κάτι πήγε λάθος, σίγουρα δε φταίω εγώ γι αυτό. Μπορεί να καταλήξω μόνος μου… αλλά σίγουρα δεν φταίω εγώ γι’ αυτό. Φταίτε εσείς που δεν αναγνωρίσατε το μεγαλείο μου.»

Γίνεται κατανοητό λοιπόν ότι πάντα θα φταίμε εμείς και όποιος πιστέψει πως μπορεί να αλλάξει κάτι τέτοιο, παρακαλείται να κατέβει από το ροζ συννεφάκι που βρίσκεται και να το παραδώσει στις αρμόδιες αρχές. Καλή απομόνωση να έχουνε αυτοί που την αξίζουν. Εμείς πάντα θα στηρίζουμε τα πιστεύω μας κι όλη αυτή την τοξικότητα θα την κάνουμε περιθώριο κι όχι ρότα στα ταξίδια μας.

Συγγραφέας: Δημητριάδης Κυριάκος