Κρυφό τοπίο

Μη ρίχνεις το αδηφάγο βλέμμα σου στο εξωτερικό μου περίβλημα.

Δεν ακούς τη φωνή μου που πάλλεται; Ριγά; Ανταριάζει από συναίσθημα;

Τα χρώματα που βλέπεις είναι οφθαλμαπάτη.

Άπλωσε το χέρι να τ’ αγγίξεις και θα εξαϋλωθούν.

Μέσα μου παίρνουν υφή, υπόσταση.

Σχηματίζουν το κρυφό μου τοπίο, που σε καλεί, ίσως απελπισμένα πότε πότε, να το δεις στ’ αλήθεια.

Και μετά να ζυγιάσεις αν θα μείνεις ή θα φύγεις.

Να αγγίξεις το εσωτερικό ανάγλυφό του, ή άπραγος και ξένος να πάρεις τα μάτια σου απ’ το είναι μου.

Ναι! Το κατάλαβα τώρα, όπως το ‘φερε ο λόγος, το σφάλμα μου.

Η απελπισία μ’ αλλοτριώνει. Ρίχνει παντού σκιές, σκοτάδια. Και ίσως δε βρεις το δρόμο να ‘ρθεις.

Κείμενο και φωτογραφία: Μαργαρίτα Στεφοπούλου