Οι φίλες μου

Με ρωτάνε τους φίλους μου πώς διαλέγω. “Δεν τους διαλέγω”, απαντώ. Απλά, έτυχε να με αντέξουν! Ανοιχτό χαρτί είμαι πάντα, και ας με μάλωνε η συγχωρεμένη μάνα μου. ” Κρύψε και τίποτα”, μου έλεγε.
Πού μυαλό εγώ, όμως. Χείμαρρος ήμουν.

Έχω και γνωστούς και τους φίλους τους απλούς.  Είναι οι φίλοι οι απλοί που τους σέβομαι εξίσου με τις κολλητές μου. Κολλητές πλέον, στα πέντε δάχτυλά μου. Είναι εκείνες που “κατσικώθηκαν” γλυκά στη ζωή μου  με το “καλημέρα μας”, δίχως να καταλάβω πώς δεθήκαμε. Κρατάνε χρόνια αυτές οι σχέσεις. Κάποιες ποια μένουν μακριά , κάνα δυο τις έχω κοντά. Όπως και να έχει, είναι εκείνες που γνωρίζουν τα μυστικά μου. Είναι εκείνες που τα έφερε έτσι ο χρόνος που δε χρειάστηκε να έχουν κάποια κριτήρια για να γίνουμε φίλες. Έτυχε να συμβαδίσουμε ήρεμα στις ζωές μας.

Είναι εκείνες οι φίλες που δε θα παραπονεθούν αν κάνουμε μήνες να μιλήσουμε. Είναι εκείνες που δε θα ρωτήσουν πολλά. Ξέρουν εξάλλου πως ότι είναι να πούμε, θα ειπωθεί κάποια στιγμή. Είναι αυτές που δε χρειάζεται να τα έχεις όλα στην εντέλεια για να χτυπήσουν το κουδούνι σου. Είναι οι φίλες που θα τρέξουν από αληθινό ενδιαφέρον όταν είμαι στα κάτω μου. Θα χαρούν, όταν είμαι στα πάνω μου. Ούτε το αυτί θα μου χαϊδέψουν. Θα με μαλώσουν στα λάθη μου. Θα μου δώσουν συμβουλές, αλλά θα είναι πάλι εκεί στο επόμενο παραστράτημά μου.

Το ίδιο ισχύει και από την πλευρά μου. Μεγαλώνουμε και πλέον ο χρόνος που βρισκόμαστε είναι πολύτιμος σαν τα διαμάντια. Τρέχουν οι υποχρεώσεις μας, αλλά πάντα θα ξεκλέβουμε μια ώρα για ένα γρήγορο καφέ.
Όπως και να έχει, είναι όμορφο όταν περνούν τα χρόνια να ξέρεις πως κάπου εκεί γύρω θα έχεις ανθρώπους που θα σε νοιάζονται ειλικρινά.

Εύη Π. Γουργιώτη