Η αποτυχία ενός έργου σε επανάληψη
Κάθε επιλογή και μια συνέπεια.
Λάθη που χρόνια κουρνιάζουν μέσα μας, ερωτήματα που ποτέ δε διατυπώθηκαν όταν θα έπρεπε.
Και ξαφνικά, εσύ!
Ίσως το μεγαλύτερο από τα λάθη μου, που δεν προέκυψε, αλλά επέλεξα. Πέρασαν τα χρόνια, νόμιζα πως είχα ξεχάσει, οι θύμησες όμως ήρθαν ξανά εψές.
Συνήθως έρχονταν με την απουσία σου.
Αυτή την απαραίτητη απουσία, που λένε ότι γιατρεύει.
Η αλήθεια είναι, ότι καμία απουσία δε γιατρεύει από μόνη της.
Μόνο όταν η σκέψη γίνει πράξη των άλλων και η συνείδηση συναντήσει την κενότητά τους.
Τότε ναι, ο χρόνος γιατρεύει την απουσία των ασήμαντων που κάποτε θεωρούσαμε σημαντικά.
Εψές όμως έγινε το αναπάντεχο!
Η απρόσκλητη παρουσία σου, μετά από καιρό, έθρεψε ξανά τη μνήμη.
Εκείνη που νόμιζε πως είχε ξεχάσει, γαντζωμένη στο κενό σου.
Ήρθες ξανά όπως έφυγες: τροπαιοφόρος!
Με ψεύτικες ελπίδες και τη δειλία παραμάσχαλα προσποιούμενη, να κομπάζει.
Και όμως, το έργο δε μπορεί να επαναληφθεί με ίδιους πρωταγωνιστές.
Ξέχασες, πως ο ρόλος, σου έπεφτε “βαρύς”.
Δύσκολο να έχεις αισθήματα, βλέπεις, σε έναν κόσμο ψεύτικο.
Και το απέδειξες περίτρανα το βράδυ εκείνο, που έπαιξες στα ζάρια την ψυχή μου για να ικανοποιήσεις ένα ψεύτικο “εγώ”.
Στο είχα πει, να το θυμάσαι, μα εσύ μάλλον το ξέχασες.
Οι άνθρωποι, αν σπάσουν δεν κολλάνε!
Είναι από
υλικά μοναδικά.
Στέλλα Α.
