Δε στέκομαι σε ελαστικά αύριο
Και εξακολουθώ να χαμογελάω και να προχωράω γιατί και εγώ δεν είμαι αλάθητη.
Ούτε έμαθα να ψάχνω για δεκανίκι για να συνεχίσω.
Τα ζόρια μου δεν τα μοιράζω για να ελαφρώνουν οι ώμοι μου.
Ούτε κρατιέμαι από παραμύθια που θα γλυκάνουν τα λάθη μου.
Στα βαλτωμένα μου θα συρθώ γιατί ξέρω ότι μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να προχωρήσω.
Και στα σκατά να πέσω, αφού ξέρω κολύμπι θα γλυτώσω.
Λίγη βρώμα παραπάνω δεν μπορεί να δυσκολέψει τα βήματά μου, ούτε να με κάνει να δειλιάσω.
Ο χρόνος μου θα τελειώσει μόνο όταν εγώ θα το επιτρέψω.
Δε στέκομαι σε ελαστικά αύριο που θα ξεχειλώσουν και θα τσακιστώ.
Ούτε μπερδεύω τη δύναμη με τη θέληση.
Για να είμαι ειλικρινής, έμαθα ότι η θεωρία και η πράξη διαφέρουν πολύ.
Όπως ο πόλεμος με την ειρήνη.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα θυσιάσεις για να τα δεις με άλλο μάτι.
Θεωρητικά πληγώνεσαι. Στην πράξη αφήνεις να σε πληγώσουν.
Άλλωστε αυτό που με νοιάζει είναι τα μεγάλα να τα κάνω μικρά και το αντίστροφο ανάλογα την περίπτωση.
Και στην τελική, στη ζωή αυτό που αξίζει είναι η ποιότητα, όχι η ποσότητα.
Έμαθα να αντιστέκομαι σθεναρά στα ρεύματα που θα με παρασύρουν. Πόσο ακόμα να με ξεγελάσουν;
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
