Ξέρω πως όπου και να πάω, πουθενά δε θα είναι το ίδιο. Δε θα έχει τη ζεστασιά που είχε η δική μας στέγη.
Γνωρίζω πως όποιον και να βρω, δε θα είναι σαν εσένα. Δε θα είναι ο μοναδικός. Μόνο εσύ είσαι στην καρδιά μου.
Μέσα μου το νιώθω πως δε θα ξεφύγω εύκολα από τα δικά σου δίχτυα. Δε θα αγαπήσω άλλον. Τι κι’ αν έχω χρόνια να σε δω; Τι κι αν χαθήκαμε σε κάποια στροφή; Η σκέψη μου είναι δική σου. Όπως όλο μου το είναι. Δεν αλλάζει αυτό, όποιον δρόμο και αν έχω τραβήξει. Όπου σταθώ, εσένα βλέπω γύρω μου.
Με πνίγει η απουσία σου. Όσο και να προσπαθώ, η μοναξιά μου με νικάει.
Και τι δε θα έδινα για έναν ακόμη γύρο από τον έρωτα μας. Μα να ήταν όλα αλλιώς. Να έμενες δίπλα μου μέχρι το τέλος μας. Μονάχα εσύ ήσουν για μένα. Και όχι, κακία δε σου κρατώ. Άλλωστε όλα τα χρόνια δίπλα σου, μου χάρισες τις πιο όμορφες στιγμές μου. Σ’ άφησα να βρεις τι είναι αυτό που έλειπε από τη ζωή σου.
Δυστυχώς η αγάπη μου δε σου έφτανε. Είχες ανάγκη να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Είχες ανάγκη να ανακαλύψεις νέους κόσμους. Και έμεινα εδώ, να αναρωτιέμαι αν είσαι καλά. Απλά να ήξερα μόνο… Θα μου έφτανε αυτό. Βλέπεις η αγάπη που σου είχα ή σου έχω, δε μου επιτρέπει να μη θέλω την ευτυχία σου. Και ας πονώ κάπου κάπου. Περνώντας τα χρόνια, είναι πιο μαλακός ο πόνος. Θα περάσει κάποτε. Και αν όχι, θα λέω πως στη ζωή μου αγάπησα μια φορά. Την πρώτη μου αγάπη.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
