Τι σημαίνει τελικά η λέξη κορονοϊός;

Μία ανάσα πριν την Πρωτοχρονιά του 2021, που θα σηματοδοτήσει μια νέα αρχή, καλούμαστε όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, να κάνουμε έναν απολογισμό του τελευταίου έτους. Λίγοι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν πως όπως πέρυσι έτσι και φέτος το μυαλό μας θα τριγυρίσει για μια ακόμα κουρασμένη φορά, ελπίζοντας να είναι και η στερνή, στα μονοπάτια του κορονοϊού.

Όλοι μας θα ζητήσουμε από τον Άγιο Βασίλη με την έλευση του νέου έτους, να μας δανείσει για άλλη μια χρονιά το πολύτιμο αγαθό που ακούει στο όνομα υγεία, κάτι που αμελούσαμε ίσως να ζητήσουμε τα προηγούμενα χρόνια, είτε επειδή το θεωρούσαμε δεδομένο, είτε επειδή ποτέ δε νιώσαμε την ανάσα του θανάτου πιο κοντά. Όπως όταν ήμασταν παιδιά περιμέναμε με ανυπομονησία κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με μία κούπα ζεστή σοκολάτα στο χέρι να συναντήσουμε τον Άγιο Βασίλη και να αποδείξουμε στο μεγάλο αδερφό μας ότι είχε άδικο όταν διέσπειρε φήμες που αμφισβητούσαν την ύπαρξή του, έτσι και φέτος καλούμαστε και αναγκαζόμαστε να πιστέψουμε στην ύπαρξή του προκειμένου να επιβιώσουμε μέσα σε αυτόν τον αγώνα.

Τότε βέβαια περιμέναμε ένα παιχνίδι που θα μας κέντριζε το ενδιαφέρον τις επόμενες εβδομάδες, μέχρι να το βαρεθούμε και να το πετάξουμε μέσα σε ένα ντουλάπι μαζί με τα δώρα των προηγούμενων Χριστουγέννων. Μπροστά στα δεδομένα των τελευταίων τριών ετών, αυτό το παιχνίδι πλέον φαντάζει περιττή πολυτέλεια, και η υγεία για την οποία κάποτε μας δίδασκαν οι γονείς μας να είμαστε ευγνώμονες, απελπισμένη κραυγή.
Άλλη μια χρονιά θα σταθούμε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, δίπλα στο τζάκι και στις στάχτες που αναδύονται μέσα από τις φλόγες και θα ευχηθούμε να μας βρουν και τα επόμενα Χριστούγεννα στην ίδια θέση μαζί με τους ίδιους ανθρώπους. Όχι μαζί με πολλούς, μα με εκείνους που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, εκείνους που με τις πράξεις τους έχουν κερδίσει επάξια την ανιδιοτελή αγάπη μας. Αυτό μας φτάνει. Τα δώρα και οι πολυτέλειες που κάποτε θεωρούσαμε «βασικές χριστουγεννιάτικες ανάγκες» έχουν πλέον επισκιαστεί από την παρουσία του κορονοϊού.

Μα τι είναι τελικά αυτός ο κορονοϊός, αναρωτιέμαι. Είναι ένας φονικός ιός, θα πουν οι επιδημιολόγοι με αυστηρό τόνο. Έπειτα, θα στρώσουν τις μάσκες στο πρόσωπό τους για να επιδείξουν ακόμα μια φορά πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε απέναντί στον αδίστακτο σύμμαχο του χάρου. Σε πλήρη σύμπνοια με τους επιδημιολόγους και σεβόμενη απόλυτα τις απόψεις τους, θα προσέθετα ότι ενσαρκώνει και ένα μεγάλο δάσκαλο για όλη την ανθρωπότητα. Μας ωθεί στη θλιβερή συνειδητοποίηση της απληστίας που μας διακατέχει.
-Δε θέλω να κάνω το εμβόλιο γιατί φοβάμαι.
-Δε θέλω να μείνω μέσα στο σπίτι, θέλω να βγω και να διασκεδάσω μαζί με τους συνομηλίκους μου.
-Δε θα υπακούσω στα μέτρα όταν μου «επιβάλλουν» το πώς πρέπει να συμπεριφερθώ.
Και ξαφνικά μέσα από λίγες αλλά συχνά διατυπωμένες στην καθημερινότητά μας φράσεις, αντιλαμβανόμαστε το πόσο λίγοι και μικροί είμαστε, το γιατί λεγόμαστε άνθρωποι και είμαστε κατώτεροι από το Θεό που δίδαξε την αλληλοβοήθεια και τη στήριξη του ενός στον άλλον κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Έτσι λοιπόν, αρκετοί συνάνθρωποί μας, άλλοι πιο συνειδητοποιημένοι και εξ’ αρχής υπάκουοι και σεβόμενοι τις γνώσεις των υπηρετών της ιατρικής και άλλοι που θεώρησαν ότι οι συμβουλές αυτές δεν τους αφορούν, κλήθηκαν να συνειδητοποιήσουν την επέλαση του ιού με βίαιο τρόπο, βλέποντας τους αγαπημένους τους να ψυχορραγούν μέσα από μια υψηλής ανάλυσης αλλά ψυχρής κάμερας κινητού.

Λένε ότι μόνο αν χάσεις κάτι που αγαπάς αντιλαμβάνεσαι την αξία του. Ίσως ο Θεός παρακολουθώντας μας να καταστρέφουμε μέρα με τη μέρα τον κόσμο που με τόση αγάπη μας δώρισε σαν σπίτι, αποφάσισε να μας εκδικηθεί και να μας δείξει πώς είναι να χάνουμε και εμείς κάτι που αγαπάμε, τους κοντινούς μας ανθρώπους. Αλλά τελικά μάλλον μας έδειξε ότι δεν τους έχουμε σε μεγάλη υπόληψη, εφόσον για εκείνους που κάποτε λέγαμε ότι θα δίναμε τη ζωή μας και κάναμε άλλες βαρύγδουπες δηλώσεις, δε βάζουμε τον εγωισμό μας σε δεύτερη μοίρα και δεν αντιστεκόμαστε στους πειρασμούς που μας κατακλύζουν.

Αντί λοιπόν να αποτελέσουμε ο ένας πρότυπο για τον άλλον και ενωμένοι να πορευτούμε απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο, αναλωνόμαστε στο να εξαπολύουμε κατηγορίες ο ένας εναντίον του άλλου, αποκαλύπτοντας για ακόμα μια φορά τα τρωτά σημεία που διαθέτουμε ως ανθρώπινες υπάρξεις και το μεγάλο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και στο δημιουργό του.

Έλενα Μυστακίδη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *