Η ομορφιά του αγνώστου
Της Λευκοθέας Μαρία Γκολγκάκη
Βεβαιότατα, είμαι άνθρωπος, δε χωράει καμιά αμφιβολία. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και η ανατομία μου το αποδεικνύει. Με όποια απόκλιση από το «φυσιολογικό», Θεέ μου, πόσο άσχημη λέξη, αναμφίβολα είμαι άνθρωπος. Χαίρομαι ή δε χαίρομαι, αυτό είναι άλλο θέμα, είμαι προικισμένος με νου, σκέψη και συναισθήματα. Το υπέροχο με αυτά τα τρία είναι πως ποτέ δεν είναι ίδια στον καθέναν μας ξεχωριστά. Μαγεία σκέτη! Τα φαντάζομαι να στεγάζονται σε ένα δοχείο αποθήκευσης, του οποίου το μέγεθος μεταβάλλεται διαρκώς. Ενίοτε γεμίζει, άλλοτε μοιάζει να στερεύει, ωστόσο ποτέ δεν παραμένει ίδιο το περιεχόμενό του.
Ακόμη πιο μαγική είναι η άγνοια ή η ψευδής αντίληψη σε σχέση με το μέγεθος του δοχείου των άλλων ανθρώπων. Έχει κι αυτό την ίντριγκά του καθώς προσδίδει τη διάσταση του απρόσμενου και του αγνώστου. Ποιος δε λάτρεψε απάτητα εδάφη, ποιος δεν ένιωσε πως τον εξιτάρει η διαδρομή ανακάλυψης αυτών; Εδάφη δικά μας ή ξένα, το γεγονός παραμένει πως γνωρίζουμε πως δεν τα ξέρουμε με κάθε λεπτομέρεια. Σας μπέρδεψα, όμως σκεφτείτε. Μπορείτε να είστε σίγουροι για το τι έχουν μέσα τους οι συνάνθρωποί σας; Με τη λέξη μέσα, ορίζουμε κεφάλι, ψυχή και καρδιά. Σαφώς και όχι αφού ακόμη και εμείς οι ίδιοι, δυνάμεθα να βρεθούμε στη φάση όπου όσο στρωμένα και τακτοποιημένα να τα έχουμε, αυτά με κάποιο τρόπο ανασυγκροτούνται, κοινώς, χάνουμε την μπάλα.
Μια έκφραση που τη χρεώθηκε ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23-79 μ.χ) είναι το “ubi cor, ibi domus” (=Σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά σου). Υπάρχει βέβαια και η παράφραση αυτής: «Κοιτάζεις πάντα εκεί όπου βρίσκεται η καρδιά σου». Η ματιά μας, το σπίτι μας, πες το όπως εσύ θες, είναι συνδυασμός νου, σκέψης και συναισθημάτων. Διατηρούν το δικαίωμα να κοιτάζουν όπου θέλουν ακόμη και κατάχαμα. Εξάλλου για να βρεθείς ψηλά, πρέπει συνήθως να πάρεις φόρα από κάτω.
Ομολογουμένως, είμαστε περίεργα και πολυσύνθετα όντα που κινούμαστε σε πολλά πεδία, νοητικά και συναισθηματικά. Είναι και αυτό μέρος της εξέλιξής μας, η αντίληψη και η κατανόηση δηλαδή του περιεχόμενου του δοχείου βασισμένη όχι στο φαίνεσθαι, αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Με όποιον τρόπο κι αν αντιμετωπίζουμε ή ερμηνεύουμε τα δικά μας ή τα δοχεία των άλλων, το περιεχόμενο τους μεταβλητό καθώς είναι, παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που είμαστε, δηλαδή άνθρωποι. Η ομορφιά του αγνώστου όπως έγραψα και παραπάνω. Πραγματική ομορφιά το να μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος.
Ονομάζομαι Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη και ζω στην Αθήνα. Γράφω γιατί δε νιώθω εγώ όταν κάνω το αντίθετo.
