Ως τώρα με φόβιζαν οι επιστροφές… ένιωθα πως μέσα τους θα βρίσκει καταφύγιο για πάντα η αμφιβολία, πως είναι φαύλοι κύκλοι, γόρδιοι δεσμοί, αδιέξοδα και επαναλήψεις ενός έργου που όσες φορές κι αν το δεις, όσο κι αν ελπίζεις σε ένα καλύτερο τέλος, πάντα θα καταλήγεις με τα ίδια συναισθήματα στην τελευταία του σκηνή. Τώρα, με φοβίζουν οι λέξεις, που σαν ψηφίδες συνθέτουν άνθρωποι που αγαπούν το φευγιό. Δημιουργούν συνθήκες που τρέμουν τα θεμέλιά τους, σταθερές μεταβλητές, ασάφεια και μεγαλεπήβολα σχέδια πάνω σε μουντζουρωμένους καμβάδες, ίσα ίσα για να κλονίζεται η ικανότητα της αντίληψης του όποιου νοήματος την ώρα της φυγής. Έτσι, για να μην καταλάβεις ότι εξαπατάσαι έπρεπε συνειδητά να αυταπατάσαι. Για όλες εκείνες τις στιγμές που ενώ γνώριζες, επέλεξες να σωπάσεις, για όλα τα γιατί που’ μείναν αναπάντητα, για όλες εκείνες τις λέξεις που τελικά ένιωσαν ντροπή ακόμα και οι ίδιες. Για τη στιγμή που το ψηφιδωτό γκρεμίστηκε και μείναν μόνο ο εκκωφαντικός θόρυβος της πτώσης και μερικά σκόρπια κομμάτια ίσα να χαρακώνουν τις μνήμες. Κι επειδή οι λέξεις σήμερα είναι υποχείρια των ευφραδών, των πονηρών και των ανέντιμων, εγώ τις φοβάμαι τις λέξεις.
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
