Πίστη στους ανθρώπους αλλά χωρίς εμπιστοσύνη
Να πιστεύεις στους ανθρώπους.
Να κρύβεις μέσα στο γέλιο, τη θλίψη για τη διπροσωπία τους.
Να ξεχνάς μέσα στη χαρά, τη στενοχώρια για την υποκρισία τους.
Να παραχωρείς μέσα στην αφοσίωση, την πικρία για την προδοσία τους.
Να θυμάσαι τον εαυτό σου, μέσα στη δοτικότητά σου.
Να μην τον αμελείς, μην τον σκορπάς, μην τον αφήνεις έρμαιο στα αδηφάγα στόματα του εγωισμού και της υπερηφάνειας όσων ήξεραν καλά να “ντύσουν” επιδέξια την ακόρεστη πείνα τους με επιδερμικό νοιάξιμο και την περιέργειά τους με επιφανειακό ενδιαφέρον.
Να συνεχίσεις να πιστεύεις στους ανθρώπους.
Να δίνεις ευκαιρίες.
Να μετράς αντίστροφα σε κάθε γνωριμία κι ας ξοδεύεις αλόγιστα τον ενθουσιασμό σου.
Να δίνεσαι ατόφια, για να μην ακούς στο τέλος τις ίδιες σου τις κατηγόριες, ότι ήσουν άνθρωπος τσιγκούνης.
Ν’ αφιερώνεσαι και να βουτάς στον ολάνθιστο κήπο τους ακόμα κι αν αποδειχτεί ότι τελικά έπεσες σε σιχαμερό λάκκο φιδιών.
Να θάβεις μέσα σου τα παράπονα και τα αβάσταχτα “γιατί”, που τυραννούν τώρα την ταλαίπωρη ψυχή σου.
Να γιατροπορεύεις μονάχος τον ανυπεράσπιστο εαυτό σου καθώς θα βαδίζεις τον ερημικό σου δρόμο.
Να πιστεύεις στους ανθρώπους.
Να μη μετανιώνεις για τίποτα.
Οι καθαρές συνειδήσεις δε λεκιάζονται από βρώμικους σκοπούς.
Κι ας σου μένει η στάμπα του ανεξίτηλου, να ξέρεις πως δε φταίς εσύ για τη σκάρτη τους πάστα.
Η κουλτούρα, η φιλοσοφία και η φτιαξιά τους, πάντα θα συγκρούονται μετωπικά με ό,τι δεν μπορούν ν’ απομυζήσουν και να κυριεύσουν απόλυτα.
Κι ας μετράει μόνο η δική σου πλευρά τραύματα, απώλειες και οδύνη σ’ έναν αόρατα ακήρυχτο πόλεμο.
Εσύ, να παραμένεις πεισματικά όρθιος ακόμη και μέσα στον καθολικό αποδεκατισμό σου.
Για ολ’ αυτά και παρ’ ολ’ αυτά, να συνεχίσεις να πιστεύεις στους ανθρώπους.
Όπως κι εγώ.
Πιστεύω στους ανθρώπους αλλά δεν τους έχω – πια – καμία εμπιστοσύνη.
Ζωή Παπατζίκου
* Πίνακας εξωφύλλου:
” The Trust Test”
@Artwork by Duy Huynh
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
