Κράτα με
Αλλάξανε οι σχέσεις, μάτια μου.
Αλλάξανε με το πέρασμα του χρόνου.
Αντιστράφηκαν οι ρόλοι,
ή κάτι δε βλέπω εγώ καλά.
Γέμισε ο ντουνιάς από κρεβάτια
μιας ξεπέτας.
Χιλιάδες υποσχέσεις και γλυκόλογα
μέχρι να κατακτήσουν το θήραμά τους.
Αμέτρητα δάκρυα απ’ όσους
τους πίστεψαν και έμειναν γυμνοί
και μόνοι
επάνω σε τσαλακωμένα σεντόνια.
Δεν έχει μπέσα ο λόγος πια.
Όλα είναι ένα οργανωμένο
ανήθικο σχέδιο.
Βρε, πού να καταλάβουν πως ο έρωτας
θέλει αγάπη.
Ποιος να τους εξηγήσει ότι είναι πρόστυχο
να ξεγελάς έναν άνθρωπο, μόνο και μόνο
για να γίνει το δικό σου.
Σπανίζουν οι “όμορφοι” άνθρωποι.
Μα ποιος ξέρει κι εκείνοι σε τι
σκάρτες καταστάσεις έπεσαν,
που τους έκαναν να κλειστούν
στο καβούκι τους.
Κράτα μου το χέρι, μάτια μου.
Κράτα το μου και πάρε με από ‘δω.
Δε θέλω να παρασυρθούμε και ‘μεις
σ’ αυτή την κατηφόρα που τελειωμό
δεν έχει.
Δεν αντέχω να μας δω να αλλάζουμε.
Πάμε, σου λέω.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
