Κλειστά τα στόματα. Φτάνει. Έξω απ’το χορό πολλά τραγούδια λέμε. Με λες αδύναμη. Ποιος είσαι εσύ που θα με κρίνεις; Ήρθες τις νύχτες που δίπλωνα από τον πόνο της απουσίας του; Όχι, δεν ήρθες. Δεν υπήρξες πουθενά. Δεν είναι ανασφάλεια. Παραδοχή είναι και συνειδητοποίηση. Είναι αυτός και μετά όλοι οι άλλοι.
Έδωσα ευκαιρίες στον εαυτό μου να βγω λάθος και να προχωρήσω. Μα όταν δεν έχεις φύγει ποτέ, δεν έχει πουθενά να πας. Είναι ο δρόμος που θέλω να περπατήσω, ξανά και ξανά στα στέκια μου τα αγαπημένα.
Το βλέμμα του, το άγγιγμά του, η αγκαλιά του. Ναι, αγαπάω. Αγαπάω το λάθος άνθρωπο και μαγκιά μου.
Ναι, αυτόν που κάποτε έφυγε και με ξέχασε σαν να μην υπήρξα ποτέ στη ζωή του. Αυτόν που εσύ λες μαλάκα, εγώ τον λέω άνθρωπό μου γιατί έφταιξα και εγώ για αυτό το τέλος.
Πόσο να αντέξει κανείς να αμφισβητείται η κάθε του λέξη; Ναι, έφταιξα και εγώ. Φταίξαμε και οι δύο. Και μόνο όταν τον έχασα μίλησα για μας και όχι για το εγώ μου. Λάθος εγώ και αυτός λοιπόν. Και πήραμε και οι δύο το μάθημά μας. Είδαμε πόσο παράταιρες ήταν οι άλλες αγκαλιές.
Πουθενά δε δέσαμε. Και τώρα ξεκινάμε ξανά. Μαζί. Με τα λάθη μας για οδηγό. Τον εγωισμό μας παραμερισμένο και μια φλόγα που δεν έσβησε στιγμή, μόνο, λίγο αποδυναμώθηκε.
Πόσα νομίζεις πως ξέρεις λοιπόν; Όταν η απουσία πόνεσε τόσο αισχρά, που το κλάμα ήταν μόνο για τις όμορφες στιγμές και το φόβο πως δε θα ξανά υπάρξουν, παρά για τον χωρισμό σαν έννοια; Όταν φτάσεις στο σημείο να ξέρεις πως μόνο έναν άνθρωπο θες και είσαι διατεθειμένος να παλέψεις για να τον έχεις κοντά σου, έλα να τα ξανάπούμε.
Μέχρι τότε, ούτε τις συμβουλές, ούτε καν τη γνώμη σου θέλω. Εγώ αυτόν που θέλω, πάντα θα αγαπώ.
Το πιο σωστό λάθος μου.
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
