Μάνα: μία λέξη, εκατομμύρια αγκαλιές.
Μάνα!
Τα αποθέματα της δύναμης της αγάπης για τα παιδιά σου, είναι άπειρα και δεν υπάρχει τελειωμός.
Και αυτό μάνα το απέδειξες εκατομμύρια φορές. Ή μάλλον, πάντοτε.
Όλες εκείνες τις νύχτες που σε άφησα ξάγρυπνη, να ανησυχείς αν θα έρθω στο σπίτι καλά και ζωντανή.
Τις ατελείωτες εκείνες ώρες, που αφιέρωσες στο προσκέφαλό μου, όταν πόναγα και έκλαιγα σαν μικρό παιδί. Αλλά και όλες τις νύχτες που ξενύχτησες, όταν είχα πυρετό και κρύωνα.
Για όλες τις φορές που έκανες τις δικές σου ανάγκες πέρα για να είμαι εγώ καλά.
Όλες τις ώρες, που μετά από τα ατοπήματά μου, ερχόσουν κρυφά ενόσω κοιμόμουν, να δεις αν αναπνέω, αν ζω.
Πάντα αξιοπρεπής και καλοπροαίρετη.
“Ψηλά το κεφάλι”, θυμάμαι να μου λες.
“Μη φοβού, Μαριάμ”, θυμάμαι να μου λες.
Δυνατή και βράχος ακλόνητος, στις πιο δύσκολες στιγμές μου. Δίπλα μου!
Η λέξη κακία δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό σου.
Ευαίσθητη και εύθραυστη, μα την ίδια στιγμή μια πραγματική λιονταρίνα, έτοιμη να παλέψει για τα παιδιά της.
Ο θαυμασμός μου προς εσένα ατελείωτος.
Ένας άνθρωπος που βίωσε την προσφυγιά, που έμεινε ορφανή από πατέρα τόσο μικρή, βρήκε τη δύναμη να σηκώσει και τα δικά μου βάρη.
Η αγκαλιά σου βάλσαμο στις πληγές μου.
Τα λόγια σου σοφά.
Η αφοσίωση σου ατελείωτη.
Η καλοσύνη σου απέραντη.
Όσα και να γράψω μάνα, ό,τι και να πω, δεν αντικατοπτρίζουν όλα όσα είσαι.
Δεν έχω δει μεγαλύτερη δύναμη από αυτή της μάνας. Από τη δική σου, μάνα.
Και αν, μάνα, αμφισβήτησα την αγάπη σου, συγχώρα με.
Και αν δεν σε σεβάστηκα, απάλλαξε με από τις ενοχές.
Μου έλεγες, θυμάμαι, “δείρε εμένα και όχι τον εαυτό σου, αν είναι αυτό να σε λυτρώσει” και έκλαιγες με λυγμούς.
Τόσο μεγάλη η αυτοθυσία σου.
Μάνα, δέξου τη συγγνώμη μου και συγχώρεσε όποια άλλη μου ασέβεια.
Θέλω να ανθίζεις σαν το λουλούδι.
Και με απόλυτη σιγουριά, σου λέω, ότι αν είχαν όλοι τη δικιά μου μάνα, ο κόσμος θα ήτανε πολύ καλύτερος.
Σ’ ευχαριστώ, μάνα.
Σ’ ευχαριστώ που δεν σταμάτησες ούτε λεπτό να πιστεύεις σε μένα.
Και μια μέρα μάνα, θέλω να φωνάξω, να σου φωνάξω, «Μάνα κατάφερα να είμαι αυτή που ειλικρινά πιστεύεις ότι είμαι»
Μάνα: μία λέξη, εκατομμύρια αγκαλιές!
Μαρία Τσιντίδου
Τραγούδι: Και έμεινα εδώ να μην σου λείψει τίποτα
Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Κύπρο. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουνα γεμάτη ανησυχίες, για την ανθρώπινη φύση, για την αγάπη, για τον ψυχισμό μου σε πνευματικό επίπεδο.
Το 2002, ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Νομικής, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου φοίτησα 3 έτη. Στη συνέχεια με κέρδισε το θέατρο και το γράψιμο. Ήταν οι οδοί μου, προς την ανακάλυψη του εαυτού μου και των ανθρώπων γύρω μου.
Έκανα ερασιτεχνικό θέατρο στη Θεσσαλονίκη για 5 χρόνια και παράλληλα έγραφα μικρά θεατρικά για παιδάκια του νηπιαγωγείου.
Όμως η ζωή τα έφερε έτσι και μετά από 8 χρόνια στη όμορφη Θεσσαλονίκη, επέστρεψα στην Κύπρο συνέχισα τις σπουδές μου, πήρα το πτυχίο μου και εμβάθυνα περαιτέρω στη Νομική.
Όμως η ζωή μου εκφράζεται μέσα από την αγάπη μου για το γράψιμο, το θέατρο αλλά και το διαλογισμό που με φέρνει στο κέντρο μου.
