Άκουσέ με, αξίζει!

Όσο στενάχωρο και αν νομίζεις στην αρχή πως είναι, η πορεία δείχνει πως τελικά η απομάκρυνση από κάτι που δεν ήταν για σένα εξ’ αρχής εξελίσσεται σε ένα συναίσθημα που ειλικρινά δεν περιγράφεται με λόγια. Σαν μια παραμονή σε ένα χώρο εργασίας και να δίνεις το 100% του εαυτού σου, ενώ άνετα την επόμενη μέρα έχεις αντικατασταθεί σαν να μην υπήρξες ποτέ εκεί. Σχέσεις που ουσιαστικά υπήρξες όσο καλύπτες τα θέλω άλλων και νομίζοντας πως κάτι έχεις καταλάβει λάθος παρέμενες εκεί πολεμώντας (μόνος στην ουσία), μπας και σώσεις κάτι, αλλά μάταια. Δεσμοί οικογένειας που τελικά αποδείχτηκαν σχέσεις εξάρτησης και εκμετάλλευσης. Δουλειές κατ’ ανάγκη και συμβάσεις καθώς βόλευαν τους άλλους και ενώ εσύ έσκυβες το κεφάλι λέγοντας ευχαριστώ για την εκμετάλλευση, και σε τόσα αλλά που η φωνή του ενστίκτου σου ούρλιαζε ενώ την αγνοούσες.

 

Μέχρι χθες, μέχρι πριν το προηγούμενο λεπτό. Και όταν έβγαλες τις ωτασπίδες σου και άκουσες; Όταν έβγαλες τις παρωπίδες σου και είδες; Ξέρω! Πόσο φοβήθηκες. Πόσο τρόμαξες! Χειροπέδες στα χέρια, αλυσίδες βαριές στα πόδια. Δέσμιος. Καμιά φυλακή δεν είναι αιώνια αν μόνος σου δεν υπογράψεις την καταδίκη σου.  Άκουσέ με. Αξίζει. Αξίζει γιατί αξίζεις. Η ζωή προχωρά. Δε θα σε περιμένει. Προχώρα. Αυτά τα 10 δευτερόλεπτα θάρρους χρειάζονται μόνο για μια ζωή δική σου. Δική σου και μόνο.