Η πανδημία της “ευτυχίας”

Η εποχή των ηθελημένων παραισθήσεων. Η χρήση ουσιών δεν είναι απαραίτητη. Μπορείς μόνος σου πλέον να φτιάχνεις το δικό σου παραμύθι. Γέμισε ο κόσμος με παλιάτσους. Σε προκαλώ, στάσου στον καθρέφτη σου και χαμογέλασέ του. Αλλά όχι με αυτό το χαμόγελο που φοράς πριν βγεις έξω από το σπίτι. Αλήθεια, πόσο ακριβά πουλάς το μυστικό της “ευτυχίας” σου;

Οι άντρες νιώθουν δυνατοί εάν καταφέρουν να γεμίσουν την τσέπη τους και οι γυναίκες αν διατηρήσουν την ομορφιά τους. Κανείς δε σκέφτηκε πως και τα δύο δεν έχουν αντίκρυσμα σε βάθος χρόνου. Κάποτε τελειώνουν. Σύντομα κενώνουν.

Όλα γεμάτα. Τσέπες, ντουλάπες, σφραγισμένα διαβατήρια μα άδειες καρδιές. Και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… Μη ρωτάς πού, γιατί η αγανάκτηση με την ευγένεια δεν πάνε ποτέ μαζί. Ποτέ δεν ακολουθεί η μια την άλλη. Όλα οφθαλμαπάτες. Απόλυτες! Πόσο τραγικά αξιολύπητο…

Τι είναι αυτό που θα σε σώσει από αυτή την τρέλα της παντού ευτυχίας; Λίγη παρατηρητικότητα για να βλέπεις πίσω από τις λέξεις, να διαβάζεις τις ενδιάμεσες σιωπές και να μετράς τις λάθος στιγμές. Καημένε άνθρωπε. Αν πουλούσες έστω μια στιγμή το τσίρκο που έχεις φτιάξει, ίσως να’ χες μια μικρή ελπίδα να ευτυχήσεις. Μα εσύ, αντί για αυτό χορεύεις σαν γύφτικη αρκούδα στους ρυθμούς της αθλιότητας που έχεις βάψει με λαμπερά χρώματα για να ξεγελάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Αλήθεια, σε πιστεύεις;

Ελένη Καρβουνάρη