Με εμάς τους δύο τι;
Για πες μου λίγο τι συμβαίνει. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τα μισά λόγια, τις μισές κουβέντες και τις μισές πράξεις. Ξεκαθάρισέ μου, να χαρείς, τι είναι αυτό που θέλεις τελικά για εμάς. Τι ζητάς δηλαδή. Όσο και να το αναλύω, άκρη δε βγάζω μαζί σου. Εκεί που λέω πως όλα είναι εντάξει, εκεί μένω να μετρώ τις αδιαφορίες σου.
Αν το έχεις σίγουρο, πως θα σε περιμένω, άκου αυτό: το μόνο δεδομένο σε τούτη τη ζωή είναι πως κάποτε όλοι μας, θα πεθάνουμε. Τίποτα άλλο.
Η υπομονή μου έχει ένα τέλος. Και πλησιάζει η ώρα που θα κλείσω και αυτή τη σελίδα της ζωής μου. Την αβεβαιότητα κανείς δεν την αντέχει. Ούτε την αξίζει.
Να χαρείς, πες μου, με εμάς τους δύο τι; Αργείς… Άσ’ το. Κουράστηκα ήδη. Θα ξαποστάσω για λίγο και θα προχωρήσω παρακάτω.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
