Υπήκοοι του σκότους
Στη μέση μιας διαδρομής για έναν καλύτερο κόσμο χάθηκε ο πραγματικός στόχος του ανθρώπου.
Κάπου εκεί χάθηκε η αξία του ανθρώπου, για να μην πω ο ίδιος ο άνθρωπος και η πραγματική του έννοια.
Κάπου μπερδεύτηκε, κάπου έχασε τον πραγματικό του εαυτό, κάπου εκεί απαρνήθηκε ψυχή και συναίσθημα και χάθηκαν τα βήματά του.
Ο άνθρωπος θέλησε να μοιάσει σε κάθε τι σάπιο και κατεστραμμένο.
Θέλησε να μιμηθεί κάθε διεστραμμένη ύπαρξη.
Άρχισα και εγώ να μπερδεύομαι σιγά σιγά.
Μέσα μου αδυνατώ να διαχειριστώ καταστάσεις που βλέπω και ακούω.
Αντικρίζω μίζερες, θλιβερές υπάρξεις, οριακά κατεστραμμένες με όραμα να ξεχωρίσουν μέσω ψυχασθενικών προτύπων.
Βυθισμένες ζωές σε παραμύθια δίχως καλό τέλος.
Ζωές που έμαθαν να συνυπάρχουν με τη βία.
Υπήκοοι του σκότους που βούτηξαν μέσα του μέχρι το μεδούλι.
Αποποιήθηκαν κάθε ευθύνη, γιατί βλέπεις αυτό είναι το εύκολο, το βάτο.
Εκείνο που δε χρειάζεται εσωτερική αναζήτηση, αλλά οι πράξεις σου σε χαρακτηρίζουν.
Αυτός ο κόσμος έχει από όλα.
Σκοτεινά βασίλεια, υπηκόους, σκληρόκαρδους βασιλιάδες, αδικημένες και εκδιωγμένες πριγκίπισσες, τέρατα των βάλτων. Τίποτα δεν του λείπει.
Μονάχα καλοσύνης και αγάπης στερείται, αλλά αυτό τους υπηκόους δεν τους ενοχλεί. Άλλωστε αγνοούν κάθε τέτοιο συναίσθημα, δεν τους αγγίζει καθόλου.
Έχουν ασυνείδητα διαλέξει το ρόλο του θύματος ενώ στην ουσία είναι θύτες μιας κοινωνίας μαύρης και σάπιας.
Καθημερινά την εκτελούν από λίγο με ένα δικό τους τρόπο.
Επιλέγουν να πνίγουν με τα ίδια τους τα χέρια τη δικαιοσύνη γιατί δεν είναι στα μέτρα τους και την αδικία την έχουν κάνει σημαία τους και την κυκλοφορούν κομμένη και ραμμένη στα δικά τους απαίσια μέτρα.
Κριτές όλου του κόσμου, μα από αυτοκριτική στερούνται.
Φυτοζωούν, είναι αξιοθρήνητοι.
Τους βλέπω από μακριά και θρηνώ την ύπαρξή τους.
Βυθισμένοι σε μια παραπλανητική, σκοτεινή ζωή, αποτιμούν την πραγματικότητα με τον τρόπο που εκείνοι επιθυμούν, προβάλλοντας μονάχα το σκοτάδι.
Τους έπνιξε και κυριάρχησε πάνω τους.
Ουδέτερες, άοσμες, άχρωμες στιγμές έχουν σαν οδηγό τους να πορεύονται.
Βουτηγμένοι μέσα στο ψέμα, με μια σιγή νεκρική, αφού η μεταξύ τους επικοινωνία προ πολλού χάθηκε.
Το κοινό τους μυστικό είναι η σαπίλα, η κακία.
Ικανοποιούν τον άρρωστο εγωισμό τους όταν βλέπουν ανθρώπους να υποφέρουν.
Άγνωστα σύνδρομα τους κατατρώνε την ψυχή.
Όμως, εγώ πλέον δεν τους λυπάμαι.
Ήταν η δική τους επιλογή για αυτό το ταξίδι.
Και το τέλος τους θα είναι εξίσου τραγικό όσο και η διαδρομή της ζωής τους.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
