Μη σκύβεις το κεφάλι!
Είναι φορές που, κακά τα ψέματα, η ζωή σε χτυπά ανελέητα.
Είναι και άλλες που σου βάζει, τις πιο μεγάλες δοκιμασίες, που σου φαίνονται βουνό και λες: «Δεν μπορεί!»
Είναι και φορές που νιώθεις απόλυτα ηττημένος σ’ αυτή την έρμη τη ζωή.
Απόλυτα νικημένος, σχεδόν τελειωμένος.
Αβοήθητος.
Σου τελειώνουν οι αντοχές.
Είναι στιγμές που νιώθεις ντροπιασμένος και η σιωπή σού τρώει τα σωθικά.
Είναι φορές που σε πνιγεί το δίκιο και θες να ουρλιάζεις να βροντήξουν οι ουρανοί. Μα δεν μπορείς, άλλη φωνή δεν έχεις.
Είναι και στιγμές που σχεδόν όλοι, στα πλέον δύσκολα σου, σου γυρνάνε την πλάτη.
Είναι και κάτι φορές που σε ζώνει η απελπισία και δε βλέπεις λύσεις, αλλά μόνο προβλήματα. Και εκεί σου κόβεται η ανάσα και μαζί σου κόβεται κι’ ο τσαμπουκάς.
Όταν όμως η ζωή μάς «ταπεινώνει», ίσως, ίσως εκεί να έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε Άνθρωποι και όχι Απάνθρωποι.
Κι αν στον πιο χαμηλό σου πάτο, στην πιο ετοιμόρροπη στιγμή της ζωής σου, στη χειρότερη στροφή της πορείας σου, κανείς δε σε ρωτήσει, μα κανείς, καθόλου μην εκπλαγείς.
Κοίτα απλά να κρατάν γερά τα δυο σου πόδια, μ’ αυτά θα πορευθείς.
Όση μοναξιά κι αν έχει τούτος ο δρόμος σου.
Και να θυμάσαι ότι σίγουρα οι πιο σημαντικές εξετάσεις που θα δώσεις στη ζωή σου, δε θα είναι γραπτές.
Μην το βάζεις όμως κάτω!
Σήκωσε ανάστημα, χαμογέλα στη ζωή, παραδώσου και αφέσου στην πορεία της, ποτέ όμως με σκυμμένο το κεφάλι. Αυτό ποτέ!
Μαρία Τσιντίδου