Δύο ξένοι

Δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος, ή δυο νομίσματα με την ίδια πλευρά; Ποιος ξέρει… Το μόνο σίγουρο ήταν πως κάποτε μοιράστηκαν τα πάντα τους και τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι στην ίδια αρένα, εχθροί μέχρι θανάτου. Κάποτε με μπλεγμένα χέρια βάδιζαν στον ίδιο δρόμο, τώρα γίνανε δυο ξένοι, δυο θανάσιμοι εχθροί.

Τι ειρωνεία… Πόσο μοιάζανε στ’ αλήθεια… Σε όλα τους, ακόμη και στον τρόπο που αγαπούσαν, που μισούσαν, που πονούσαν, που σκότωναν… Μια σου! Μια μου! Ένα βήμα αυτός μπροστά, δυο αυτή πίσω. Ένα βήμα αυτή μπροστά, δυο αυτός πίσω. Και πάει λέγοντας. Είχαν βγάλει και οι δυο τα μαχαίρια και δολοφονούσαν χωρίς οίκτο και με μανία τον έρωτά τους.

Αυτόν τον τρελό και χωρίς καμιά λογικά που είχαν ζήσει κάποτε. Και όσο αίμα έτρεχε από τις πληγές τους, τόσο αυτοί επέμεναν μανιακά γιατί ήξεραν. Ήξεραν πολύ καλά τι ήταν αυτό που έζησαν τότε και δεν άντεχε κανείς από τους δυο στην ιδέα πως το άφησαν έτσι από ένα πείσμα.

Αποφασισμένοι λοιπόν και οι δυο πήραν τα όπλα και έδιναν ο ένας στον άλλο βαθιές μαχαιριές δίχως έλεος, μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν θα ησύχαζαν ποτέ μέχρι να δουν τον έρωτά τους να ξεψυχάει. Ή αυτός η εκείνοι! Γιατί τέτοιοι ήτανε. Ίδιοι και απαράλλαχτοι.

Ελένη Καρβουνάρη