Της καρδιάς μου τα πολύτιμα

Ανάμεσα σε κάτι απροσδιόριστα διαστήματα

– δεν ξέρω πια αν ήταν μέρα ή νύχτα –

έσωσα της καρδιάς μου τα πολύτιμα.

Σε κάτι χειμωνιάτικες, κρύες νύχτες, εγώ τα ζέσταινα.

Σε γλυκούς τόνους μουσικής, τα μεγάλωσα, να ονειρεύονται την ελπίδα.

Κάθε γράμμα στο πληκτρολόγιο, ήταν και μια παρακαταθήκη. Άδηλη και κρύφια.

Έδινα ζωή, κι όμως, τότε δεν το ήξερα.

Τα φύλαγα ευλαβικά, με προσοχή.

Δεν ήθελα να βγουν στο φως, κανείς να τα μαγαρίσει.

Και μέσα εκεί, μέσα στις πληγές,

βρήκα λόγους να με αγαπήσω και να αγαπηθώ.

Και κάπου εκεί, ήρθε ένας άνθρωπος για να πει

“εγώ, σ’αγαπάω  περισσότερο γι’ αυτές”

Κι όσο εγώ τις έκρυβα για να μη φαίνονται, τόσο αβίαστα, αποφάσισα να τις ελευθερώσω.

Να δουν το φως, να μην ντρέπονται που υπάρχουν.

Ξαφνικά, υπήρχε ένα νόημα.

Χαλάλι ο πόνος κι η αναμονή.

Εσύ ήσουν αυτός…

Αυτός που σμίλεψε τους πόνους μου και τους ταίριαξε με τους δικούς του.

Είμαι ευγνώμων!

Εύη Μαυρογιάννη