Πεθαίνω! Ίσως και να αυτοκτονώ σε δόσεις! Ευτυχία; Ουτοπία! Για μένα τουλάχιστον! Και όποιος λέει το αντίθετο, υποπτεύομαι πως ψεύδεται ασύστολα. Μου πήρε τη μισή ζωή μου για να καταλάβω πως ποτέ δε θα μπορέσω να ευτυχήσω μετά των άλλων. Δυσνόητη όσο τίποτα άλλο για μένα η τυποποιημένη ικανοποίηση που προσφέρει αυτή η ζωή. Σε έναν ατέρμονο χορό να γονατώ ικέτισσα στο Θεό μου, να ξεδιψάσω τη διψά μου και να χορτάσω την πείνα μου, μα πάντα το μέσα μου να είναι απύθμενο πηγάδι ανικανοποίητων πόθων.
Γιατί λαχταρώ να φτάσω το άφθαστο και να αγγίξω το αόρατο; Τίποτα πια δε με πληρεί! Ζω μόνο για κάποιες στιγμές που το γεμάτο πάθος κυνήγι φαντασμάτων τις κρύες νύχτες του Δεκέμβρη πυροδοτεί το είναι μου και αυτή η αναθεματισμένη έκρηξη του μυαλού μου με κάνει κομμάτια για να σκορπιστώ στους πέντε άνεμους, σκορπώντας το μέσα μου σε γκρίζα και μαύρα ονείρατα.
Και σαν ξημερώσει σκοτώνω την βαρεμάρα της κανονικότητας με πράγματα τυποποιημένα, ξέρεις εσύ… Από αυτά τα κανονικά… Απλώς αναπνέω, σέρνω νωχελικά τα πόδια μου ακολουθώντας νόρμες. Έχω αλλάξει. Και αυτό φαίνεται σε όλα μου. Σπάνια πια μιλώ σε ανθρώπους, δε θεωρώ πως αυτός είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ μας.
Με ρωτάς λοιπόν πώς περνάει για μένα ο καιρός όλες τις άλλες ώρες; Πεθαίνω! Ίσως και να αυτοκτονώ σε δόσεις! Αργά αργά, μα σταθερά. Και ναι! Προτιμώ τη σιγουριά του θανάτου, παρά την ψεύτικη δοσοληψία κούφιων λόγων και μεταμφιεσμένων συναισθημάτων.
Ελένη Καρβουνάρη
