Κατάκοπη και διψασμένη
Έχω κουραστεί είναι η αλήθεια, το παραδέχομαι.
Έχω κουραστεί να παλεύω με θηρία, συνοδευόμενη από τόση μοναξιά.
Έχω κουραστεί να περιμένω μια μέρα να λάμψει ο ήλιος και να μου χαμογελάσει κατάματα.
Να μου πει μια καλημέρα.
Περιμένω μια καλημέρα του, σαν το μικρό παιδί το γλειφιτζούρι, που του υποσχέθηκε ο μπαμπάς κάποιες μέρες πριν και ξεχάστηκε…
Μα υποθέτω, είναι πολύ το φως του για μένα, έτοιμη δεν είμαι ακόμη, θαρρώ.
Και οι καλημέρες έσβησαν και είμαι στο σκοτάδι, με μόνο σύντροφο ένα καταρρακωμένο φεγγάρι, να με συντροφεύει στην μοναξιά της μάχης.
Να με κοιτάει και αυτό με απορία.
Να με κοιτάει μ’ ένα μαράζι.
Κάποιες βραδιές να δακρύζει μαζί μου, τουλάχιστον σ’ αυτό δεν είμαι μόνη.
Η μέρα της λύτρωσης για μένα αργεί, το ξέρω και έχω αρχίσει να το συνηθίζω.
Και περπατάω πάνω στα αγκάθια κάθε μέρα και βουνά ολόκληρα σκαρφαλώνω.
Βουνά γύρω μου, βουνά και πέτρες.
Ένα λουλούδι να μυρίσω πουθενά.
Και’ γω στο πουθενά, σε ένα ετοιμόρροπο σκοινί ν’ ακροβατώ.
Από ένα διαλυμένο ετοιμόρροπο σκοινί να κρέμεται η ζωή μου.
Και αυτά τα σκαλοπάτια που πρέπει να ανέβω αμέτρητα.
Μάτωσαν τα πόδια μου και κόπηκαν στα δυο.
Η καρδιά μου όμως, μάτωσε πάνω από εκατό φορές, δεν ξέρω, έχασα το μέτρημα.
Και εκείνο το τούνελ, ατελείωτο και δεν υπάρχει εκεί μέσα ούτε μια αχτίδα φωτός.
Να βρίσω τη ζωή μου δε μου επιτρέπεται.
Να τα βάλω με την τύχη μου; Ή μήπως τελικά δεν έκανα κάτι εγώ καλά;
Κατάκοπη και διψασμένη, για την κατάκτηση μιας ζωής που μου στέρησαν.
Εκεί με περιτριγυρίζει το μεγάλο «γιατί».
Σ’ ένα τρενάκι τρόμου με βάλανε και μου παν θα ‘ναι ωραία, μα η ανάσα μου κόβεται σε κάθε επικίνδυνη στροφή και μετά μου ξαναδίνεται λίγο οξυγόνο, τόσο όσο, για την επόμενη βασανιστική στροφή.
Κατάκοπη και διψασμένη τώρα εδώ, καλούμαι να κρατήσω με νύχια και με δόντια αυτό που μου έχει απομείνει, την αξιοπρέπεια μου.
Κατάκοπη και διψασμένη, αυτή δε θα την πουλήσω με τίποτα, όσα βουνά και αν έρθουν, όσοι καρχαρίες, όσα αγκάθια κι αν πρέπει να πατήσω ακόμη.
Κατάκοπη και διψασμένη, αυτό είμαι, τίποτα άλλο, ούτε εγώ δεν ξέρω..
Μαρία Τσιντίδου
Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Κύπρο. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουνα γεμάτη ανησυχίες, για την ανθρώπινη φύση, για την αγάπη, για τον ψυχισμό μου σε πνευματικό επίπεδο.
Το 2002, ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Νομικής, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου φοίτησα 3 έτη. Στη συνέχεια με κέρδισε το θέατρο και το γράψιμο. Ήταν οι οδοί μου, προς την ανακάλυψη του εαυτού μου και των ανθρώπων γύρω μου.
Έκανα ερασιτεχνικό θέατρο στη Θεσσαλονίκη για 5 χρόνια και παράλληλα έγραφα μικρά θεατρικά για παιδάκια του νηπιαγωγείου.
Όμως η ζωή τα έφερε έτσι και μετά από 8 χρόνια στη όμορφη Θεσσαλονίκη, επέστρεψα στην Κύπρο συνέχισα τις σπουδές μου, πήρα το πτυχίο μου και εμβάθυνα περαιτέρω στη Νομική.
Όμως η ζωή μου εκφράζεται μέσα από την αγάπη μου για το γράψιμο, το θέατρο αλλά και το διαλογισμό που με φέρνει στο κέντρο μου.
