Κατεβάζω ρολά. Κλειδαμπαρώνω πόρτες. Πετάω κλειδιά και εύχομαι κανείς να μη βρει τρόπο να ανοίξει. Αυτή η ιδέα πραγματικά με αναπαύει. Και χάνομαι στον κόσμο μου. Εγώ και ο κόσμος όλος. Εδώ σας βρίσκω όλους. Έναν προς έναν. Μόνο που δεν έχετε τα ίδια πρόσωπα. Ούτε τις ίδιες σκοπιμότητες.
Εδώ σας φτιάχνω όπως θέλω εγώ! Και οι ώρες περνάνε και οι μέρες περνάνε και τα χρονιά περνάνε. Τα μαλλιά μου πέφτουν. Τώρα βλέπω πως έχουν ασπρίσει κιόλας. Τα κόκαλά μου φαίνονται. Χωρίς τροφή τόσο καιρό, έγινα ένα με τις σκέψεις μου.
Μαζί πορευτήκαμε. Μαζί φτάσαμε στο τέλος. Εύχομαι κανείς να μη με βρει, ακόμη και όταν το κουφάρι μου βρομίσει. Έτσι σαν σκιά πέρασα από αυτή τη γη, και σαν σκιά θέλω να φύγω. Ανέγγιχτη από κάθε γήινη ματαιότητα, να ταξιδέψω προς το άπειρο. Και πάλι να χαθώ.
Ελένη Καρβουνάρη
