Για σένα γράφω, πάντα!
Προσπαθώ να ξεχαστώ. Να πάρω το μυαλό μου έστω και για ένα λεπτό από τη σκέψη σου. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω για κάτι άλλο. Να ξεφύγω λίγο, μια φορά μονάχα, απ’ την έμπνευση που μου επιφέρει η μορφή σου. Η δική σου αγαπημένη μορφή…
Λέω να γράψω για τα δέντρα, για τη θάλασσα, για τα βουνά. Για τους ανθρώπους που αγάπησαν και αγαπήθηκαν δίχως λάθη, για εκείνους τους ανθρώπους που τα κατάφεραν .
Ίσως να γράψω για τους άλλους. Εκείνους τους ονειροπόλους που έμειναν ταγμένοι σε ένα όνειρο, μια ελπίδα, σβησμένη μα ζωντανή.
Να γράψω για τον αέρα, για το οξυγόνο, για τα άστρα, το φεγγάρι, τους πλανήτες. Να γράψω για τον ουρανό τον ίδιο…
Άδικος κόπος. Άδικος κόπος σου λέω, μάτια μου… Αφού όλα είσαι εσύ! Αναπνέω με δυσκολία από εκείνο το λεπτό που χώρισες το σώμα σου απ’ το δικό μου. Από’ κείνη τη στιγμή που έσβησε η προσμονή του να με δεις και να σε δω. Έσβησε ο ήλιος…
Μπαρουτσάκη Δήμητρα
