Παγκόσμια Ημέρα Σκλήρυνσης κατά Πλάκας
Ήρθε πάλι εκείνη η ημέρα, που η Πολιτεία θα φωταγωγήσει τα κεντρικά της κτήρια και θα τα ντύσει με πορτοκαλί χρώμα θέλοντας να τιμήσει τους πάσχοντες.
Ήρθε πάλι εκείνη η ημέρα, που αφού το πρωτόκολλο της πανδημίας το επιτρέπει, οι πλατείες θα γεμίσουν με κόσμο ντυμένο στα πορτοκαλί αντίστοιχα.
Ήρθε η μέρα που οι “άρχοντες”, θα δώσουν το παρών στις εκδηλώσεις των διάφορων φορέων, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο πως “νοιάζονται” για όσους νοσούν.
Ήρθε εκείνη η μέρα που ο πλανήτης θα “θυμηθεί” μια ανίατη πάθηση που ονομάζεται Σκλήρυνση κατά Πλάκας.
Ήρθε εκείνη η μέρα…
Και εγώ και κάθε εγώ, στον αντίποδα, θα αναρωτιέμαι γιατί δεν αισθάνομαι χαρούμενη με όλα αυτά. Θα με μαλώσω που τα φώτα των κτηρίων δεν θα φτάσουν να φωτίσουν την ψυχή μου. Θα αφήσω να μου πουν για πολλοστή φορά πόσο αχάριστη είμαι αφού είμαι “όρθια” και φαίνομαι “μια χαρά”.
Φέτος, αποφάσισα να προσπεράσω τα σχόλια του τύπου: “βρέθηκε το φάρμακο” , “μα πως αφού διάβασα στον ίντερνετ πως…” κλπ.
Όχι, ο σκοπός δεν είναι να γράψω ένα ακόμα κείμενο εκφράζοντας την απογοήτευση μου γιατί πολύ απλά ξέρω πως ό,τι πω, θα πάει στο βρόντο όπως λένε και στο χωριό μου. Όχι δεν θα μιλήσω για την ίδια την πάθηση και τα συμπτώματα της. Όχι, δεν προσκαλέσω ξανά έναν υγιή να ζήσει την καθημερινότητα μου. Όχι, δεν θα απολογηθώ γιατί συνεχίζω να φροντίζω τον εαυτό μου εσωτερικά και εξωτερικά.
Νοσώ, από οποιαδήποτε πάθηση, δεν σημαίνει πως πατάω παύση και περιμένω να έρθει το τέλος!
Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν δεν βρίσκω το λόγο που αυτή η ημέρα θα έπρεπε να αποτελεί “γιορτή” ή γιατί θα πρέπει να θυμόμαστε -χωρίς φυσικά να τους νιώθουμε- τους πάσχοντες, μόνο στις 30 Μαΐου έκαστου έτους.
Και φέτος, καμία αλλαγή δεν έχει σημειωθεί σε αυτό το κομμάτι. Καμία ευχάριστη αλλαγή τουλάχιστον. Για την ακρίβεια, το σκηνικό χειροτερεύει μέρα με την ημέρα και μην βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε απαισιόδοξη. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως είμαι ακριβώς το αντίθετο. Όμως, για σκεφτείτε έστω για λίγο πως μπορεί να βιώνουν όλα αυτά τα αυξανόμενα προβλήματα για την ανθρωπότητα όσοι μεταξύ άλλων αντιμετωπίζουν ένα σοβαρά θέμα υγείας.
Εν μέσω χάους και πλήθους πληροφοριών λοιπόν, προσπαθώ να χαμογελάω κάθε φορά που διαβάζω σχετικά άρθρα αναφορικά με τις τυχόν ενέργειες των Φορέων και της Πολιτείας ως προς την επίλυση των προβλημάτων των ανθρώπων με τον τίτλο ΑμεΑ.
Προσπαθώ να μη θλίβομαι με τα δημοσιεύματα που αναφέρουν πως οι πάσχοντες από Σκλήρυνση κατά Πλάκας αυξάνονται καθημερινά με δραματικό ρυθμό και μάλιστα αφορούν σε νέους ανθρώπους κατά κύριο λόγο. Άλλο ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της τρελής εποχής μας.
Προσπαθώ να μη θλίβομαι…
Προσπαθώ να χαμογελάω, για εμένα…
Προσπαθώ να διακρίνω τα φώτα…
Προσπαθώ να διακρίνω την έξοδο…
Προσπαθώ να συγκρατώ το θυμό μου…
Προσπαθώ να δικαιολογώ τους ανθρώπους…
Συνεχίζω να οραματίζομαι ένα καλύτερο αύριο. Για όλους, είτε νοσούν είτε όχι. Για τα παιδιά μας.
Δεν καλύπτομαι πλέον από λόγια και φωταγωγημένα κτήρια. Αυτά τα φώτα είναι προσωρινά. Και μέχρι τα λόγια να γίνουν έργα, εγώ θα προσπαθώ να συγκρατώ το θυμό μου, για μένα. Γιατί ακόμα και αυτός, δεν αξίζει σε πρόσκαιρους και καιροσκόπους ανθρώπους.
Και αφού παραμένω αισιόδοξη, χωρίς καμία διάθεση απολογίας για αυτό, θα περιμένω ως εκείνη τη στιγμή που οι άνθρωποι (γιατί για ανθρώπους πρόκειται) θα αναλογιστούν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί και θα πράξουν τα δέοντα.
Τότε, αν είμαι τυχερή και εδώ, θα μπορώ και εγώ να “γιορτάσω” ή να τιμήσω αυτή την ημέρα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως, παρακαλώ από την καρδιά μου όσους “νοιάζονται” να το δείξουν με ένα ουσιαστικό και αποτελεσματικό τρόπο αυτή τη φορά!
Γιατί η Παγκόσμια Ημέρα Σκλήρυνσης κατά Πλάκας, δεν είναι μόνο οι εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης.
Είναι και οι φωτισμένες ψυχές όλων όσων δεν συγκαταλέγονται στους “υγιείς” και μάχονται καθημερινά για αυτό.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
