Τους εχθρούς μου τους ξέρω όλους

Φωτογραφικά καρέ εδώ και ώρα βασανίζουν τις σκέψεις μου. Πρόσωπα που με πρόδωσαν και με εξαπάτησαν με τον χειρότερο τρόπο ήρθαν ντυμένοι με τα καλά τους ρούχα για να με ξεγελάσουν. Μου συστήθηκαν φίλοι καρδιακοί, εισχώρησαν στην ψυχή μου, τους εμπιστεύθηκα, άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου να τους υποδεχτώ και να τους χαρίσω την εμπιστοσύνη μου και αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα με πρόδωσαν.

Ντύθηκαν φίλοι διαρκείας μα ξέφτισαν γρήγορα, ντύθηκαν συγγενείς για να με ξεγελάσουν. Και όλος αυτός ο κόπος, γιατί άραγε;

Και τι κατάφεραν τελικά; Να κρατήσουν καλά φυλαγμένα στο πίσω μέρος του μυαλού τους δικά μου κρυμμένα μυστικά. Για να τα μελετήσουν και να ετοιμάσουν περίτεχνα το χτύπημά τους.

Περιβαλλόμενη από ανθρώπους που με έβλεπαν να πέφτω από τον γκρεμό, μου έδιναν χείρα βοηθείας, αλλά από μέσα τους παρακαλούσαν να πέσω. Με έπιαναν παρηγορητικά από τον ώμο και την ίδια στιγμή ο μεγαλύτερος πόθος τους ήταν να μου καρφώσουν στην πλάτη με όλη τους τη δύναμη ένα μαχαίρι.

Κοιτάξτε τους γύρω μου, ακόμα δεν έχουν φύγει ολοκληρωτικά όλοι αυτοί. Αυτοί που μου συμπαραστέκονταν σε χαρές, γλέντια και πανηγύρια, γιατί τελικά μόνο για αυτά ήμασταν. Αλλά στα δύσκολα και στα ευτυχισμένα μου, δεν ικανοποιούσα ποτέ το φθονερό τους βλέμμα.

Ήθελαν να με βλέπουν κάτω να σέρνομαι, ήταν η καλύτερη εικόνα τους. Ήθελαν να ριζώσει η θλίψη στο πρόσωπό μου, μα μεταμορφώθηκαν σε αγγέλους και δεν τους καταλάβαινα Πληγωμένη πολύ από τη ζωή προσπαθούσα δίπλα τους να ανασάνω, αλλά ήταν οι αληθινοί μου εχθροί και δεν ήθελαν δυνατό αντίπαλο απέναντί τους.

Ερχόντουσαν με χρώματα φανταχτερά, με κοστούμια ατσαλάκωτα, μέσα στη λάμψη της ψευτιάς και της υπεροψίας. Δε σταματούσαν να επιδεικνύουν τα ακριβά τους ρούχα, τα αυτοκίνητά τους. Τις δήθεν ευτυχισμένες τους στιγμές τις απεικόνιζαν σε αμέτρητες φωτογραφίες για να πείσουν τελικά τον εαυτό τους ότι είναι οι καλύτεροι άνθρωποι.

Μα όποιος είναι πραγματικά, δεν έχει ανάγκη να το επιδείξει. Κάτι ζωές μέσα στην ατιμία, ψυχές μαύρες και άραχνες, που κανένας δεν κατάφερε να σπάσει τον ιστό της αράχνης που περιβάλλονται. Καημένοι μου, όμως, για λύπηση είστε τελικά. Το μόνο που μάθατε καλά είναι να καταφέρνετε πισώπλατα χτυπήματα, μα δεν κερδίζεται έτσι ο σεβασμός τους εχθρού. Ο τίμιος εχθρός, ο ικανός, ο δυνατός, θα σε χτυπήσει στα ίσα.

Όλοι εσείς οι υπόλοιποι, οι πισώπλατοι, που κρύβεστε πίσω από δάχτυλα και παλάμες, διαθέτετε ψευτομαγκιά και νομίζετε ότι είστε ιδιαίτεροι άνθρωποι και ξεχωριστοί. Πείτε λίγο όμως, ποια κορυφή βουνού νομίζετε ότι κατακτήσατε;

Ερώτημα ρητορικό, η απάντηση είναι καμιά. Δεν καταφέρατε να σπάσετε μέσα σας το παγόβουνο και ούτε πρόκειται να το κάνετε, δε μάθατε ποτέ πώς κερδίζεται η εμπιστοσύνη του εχθρού. Δε μου κάνετε, πρέπει γρήγορα να σας διώξω από τη ζωή μου.

Εγώ γουστάρω να έχω δίπλα μου ανθρώπους που παιδεύτηκαν, που έπεσαν κάτω, σύρθηκαν στα πατώματα, ανέλαβαν την ευθύνη των πράξεών τους και το κόστος που τους αναλογεί. Όλους αυτούς που δε μαχαίρωσαν πισώπλατα, γιατί δεν το είχαν ανάγκη. Όλους όσους δεν διακατέχονται από το δήθεν, που έχουν μάθει να σέβονται νίκες και ήττες.

Όσο για όλους εσάς, τώρα που σας κατάλαβα, μακριά από εμένα. Πάρτε τα κουβαδάκια σας και πηγαίνετε να παίξετε σε παραλίες λιγότερο άγνωστες για εσάς και πιο ασφαλείς. Δε χωράτε στις δικές μου, είναι πολύ καθαρές και θα μολυνθούν από την παρουσία σας.

Μαρύσα Παππά

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *