Σε ακούω να φωνάζεις. Μη φωνάζεις, ταράζεται η ψυχή μου. Τρέμει η καρδιά μου, ο χτύπος της γίνεται αλλόκοτος, δυνατός μα ανήσυχος. Δε μ’ αρέσει καθόλου όταν φωνάζεις. Σε εμένα δε φώναξες ποτέ σου. Με εμένα γελούσες πάντα, θυμάσαι; Γελούσαμε μαζί, θυμάσαι; Τότε η καρδιά μου δεν έτρεμε από φόβο, έτρεμε μονάχα απ’ αγάπη. Από πληρότητα. Ήμουν γεμάτη. Ολόκληρη. Δε μου έλειπε κανένας και τίποτα. Κι εσύ δε φώναζες ποτέ, το θυμάσαι; Πες μου, γιατί τώρα φωνάζεις;
Έγινες αγρίμι. Δεν μπορώ να σε σώσω πια. Δε με αφήνεις. Δε δέχεσαι το χέρι μου να σε ακουμπήσει, εκείνο το χέρι που χάιδευε με στοργή κάθε σου πληγή. Δε δέχεσαι τα μάτια μου να κοιτάξουν τα δικά σου, εκείνα τα μάτια που χάνονταν στο βλέμμα σου. Σε εκείνο το σκοτεινό, παγωμένο, κρυστάλλινο βλέμμα. Δε δέχεσαι εμένα, εμένα… εμένα που κάποτε λάτρευες. Εκείνη είμαι. Με θυμάσαι; Ξέχασες. Με ξέχασες.
Φωνάζεις τώρα πια. Σε εμένα δε φώναζες. Εμένα με αγαπούσες. Και τώρα αναλώνεσαι σε ανθρώπους που θα περάσουν απ’ τη ζωή σου για μια στιγμή κι ύστερα θα χαθούν. Θα τους ξεχάσεις κι εκείνους γιατί έφυγαν αμέσως. Εγώ έμεινα, μένω και θα μείνω για πάντα. Κι ας με ξέχασες. Κι ας μη θυμάσαι. Μόνο μη φωνάζεις. Δε μ’ αρέσει ακούω τη φωνή σου να φωνάζει. Ήσουν ήρεμος, θυμάσαι; Ποιος σε έκανε αγρίμι; Ποια αγάπη σε απογοήτευσε; Ποια σε έκανε να φωνάζεις;
Φωνάζει η ψυχή σου, την ακούω. Θα τη βοηθήσω. Θα σε ξαναβρώ. Κι ας κρύβεσαι από μένα, εγώ θα σε βρω.
Να το θυμάσαι. Αυτό, μονάχα αυτό, σε παρακαλώ… Να το θυμάσαι. Μην το ξεχάσεις ποτέ. Μην το ξεχάσεις ποτέ, όχι όπως ξεχνάς εμένα, κάθε μέρα και πιότερο.
Κάτια Σταύρου Βέργα
