Προσπάθησα πολύ, δε σ’ το κρύβω!

Μια προς μια παρακολουθώ τις άμυνές μου να παραδίνουν τα όπλα νικημένες. Προσπάθησα πολύ, δε σ’ το κρύβω. Προσπάθησα να αντισταθώ σε όλα όσα με έκανε να νιώσω το πρώτο σου βλέμμα. Όσα αισθάνθηκα όταν άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή σου. Όσα αισθάνομαι καθημερινά καθώς “τυχαία” τα μάτια μας συναντιούνται στη μέση του πουθενά.

Προσπάθησα πολύ, δε σ’ το κρύβω. Όμως απόψε (νιώθω περήφανη που θα σ’ το ομολογήσω), η προσπάθεια αυτή απέτυχε παταγωδώς! Η ανάγκη του να σε δω και να με δεις υπερίσχυσε για ακόμη μια φορά. Το σώμα μου σαν μουδιασμένο από τα τόσα μυστικά που σου’ χω κρατημένα, έψαχνε με τρέλα κι ανυπομονησία να συναντήσει το δικό σου. Μονάχα να σε δω. Να σ’ αντικρίσω. Μονάχα αυτό ζητούσα από τη νύχτα μου. Τα μάτια σου κρατάω για φυλαχτό μου. Δε σ’ το κρύβω, με φοβίζει που σ’ αντάμωσα για πρώτη μου φορά πριν μερικές ημέρες κι όμως… ταξίδευα μαζί σου για χρόνια. Τη ζωή σου τη σεργιάνισα στο πλάι σου. Σε κοίταζα καθώς περνούσες το δρόμο. Αχόρταγα αποζητούσα λίγα δευτερόλεπτα ακόμα. Κάτι μου λέει πως μαζί σου ποτέ δε θα μου είναι αρκετός ο χρόνος.

Προσπάθησα πολύ, δε σ’ το κρύβω… Αλλά η μοίρα μου είναι χαραγμένη στο δικό σου χέρι και καμιά προσπάθεια, δική μου ή δική σου, δε θα καταφέρει να αλλάξει τα γραμμένα. Ξέρω πως θα’ ρθείς μια μέρα εδώ. Θα μ’ αγκαλιάσεις, θα με φιλήσεις και θα’ ναι ημέρα Σάββατο! Μια μέρα ξέγνοιαστη, χωρίς δουλειές, βαβούρα και υποχρεώσεις. Θα με πάρεις να φύγουμε μαζί, όταν επιτέλους με τον καιρό κι εσύ καταλάβεις πως η προσπάθεια ετούτη είναι μάταια. Όταν η αγάπη, Η ΑΓΆΠΗ ΜΑΣ, είναι μεγαλύτερη από κάθε εμπόδιο. Κάθε “πρέπει” και “μη”.

Προσπάθησα πολύ αυτές τις μέρες… δε σ’ το κρύβω… Μα είναι αδύνατο να κρατηθώ μακριά σου. Γιατί είσαι φως και σε χρειάζομαι εδώ… στα σκοτεινά μου!

Μπαρουσάκι Μιμίκα