Μια μέρα τού Γενάρη

Ένα παγωμένο πρωινό του Γενάρη, καθισμένη ανέμελα στο τραπεζάκι της κουζίνας δίπλα στο μεγάλο παράθυρο και απολαμβάνοντας τον πρωινό μου καφέ, έλαχε να γίνει η μέρα που θα ένιωθα συνάμα να παγώνει και να καίει το αίμα μου. Η μέρα που θα ένιωθα τη ροή του οξυγόνου να αυξομειώνεται, να σταματάει και να ξεκινάει. Η μέρα όπου ήθελα να κλάψω και να γελάσω ταυτόχρονα, να φωνάξω όμως και να πνιγώ στην απόλυτη σιωπή. Μια μέρα τού Γενάρη που με καθήλωσε και χρειάστηκαν εβδομήντα ολόκληρα λεπτά για να καταλάβω αν ζω, ή αν βρέθηκα σ’ ένα παράλληλο σύμπαν όπου η ζωή θέλησε για λίγο να με γλεντήσει, να σπάσει λίγη πλάκα μιας και της αρέσει, ενίοτε, να παίζει τα δικά της παιχνίδια. Μια μέρα του Γενάρη που αντίκρισα μια γνώριμη φυσιογνωμία και η καρδιά μου άρχισε να τρέχει με ταχύτητες ασύλληπτες ενώ η ψυχή χοροπήδαγε κάνοντας κρότους σε απαγορευμένα επίπεδα με μονάδα μέτρησης τα ντεσιμπέλ.

Η πρώτη είδηση, το πρώτο μήνυμα, μετά από απίστευτο χρόνο αναμονής, μετά από ατελείωτα βράδια αξημέρωτα. Οι σκέψεις ανάκατες, μπερδεμένες και με τη θολούρα του νου να κυριαρχεί. Να χαρώ ή να κλάψω; Να το πιστέψω ή να το προσπεράσω, θεωρώντας το άλλη μια φάρσα τής ζωής; Τι στα κομμάτια γίνεται σήμερα; Τρομαγμένη με βλέμμα παγωμένο να κοιτάω μια το παράθυρο και μια την οθόνη. Φοβισμένη, με μια κούπα καφέ συντροφιά, κάνοντας τη διαδρομή σαλόνι κουζίνα, πάνω κάτω αμέτρητες φορές με βαρύ και αργό βηματισμό και προσπαθώντας να βάλω τάξη στη σκέψη μου.

Ποια σκέψη και ποια λογική. Ο νους σαλεμένος, ένα χιλιοστό απόσταση η τρέλα από τη λογική και στα αυτιά μου να ηχούν τα δυνατά μου γέλια. Γέλια αμηχανίας και φόβου δεμένα μεταξύ τους, το γέλιο του τρελού. Μια στάση μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζοντας βαθιά μέσα στο βλέμμα μου και δύο κουβέντες με την ψυχή μου ήταν αρκετές για να βρω το θάρρος να βγω από το λήθαργο τον αναγκαστικό, ο οποίος ήταν ζήτημα επιβίωσης, και να επιστρέψω πλημμυρισμένη από συναισθήματα γλυκά στη θέση μου, Εκεί, στο μεγάλο παράθυρο και στο αγαπημένο μου τραπέζι. Μια μέρα του Γενάρη γεννήθηκα ξανά, αντικρίζοντας μια γνώριμη φυσιογνωμία και με χιλιάδες ερωτήσεις στο μυαλό να προσπαθούν να πιάσουν θέση, και όλες με τη σειρά να τεθούν ώστε τα δεκάδες αναπάντητα γιατί να δώσουν επιτέλους χώρο στην ξεχασμένη ηρεμία, στο κοινό όνειρο και τον πολυπόθητο στόχο μας. Μια παγωμένη μέρα του Γενάρη που έλαχε να γίνει η πιο θερμή της ζωής μου…

Στέλλα Αντωνιάδου