Μπορείς να ξεχάσεις την αγκαλιά μας;
Μπορεί το σύμπαν που συνωμότησε για να συναντηθούμε να ηττήθηκε, θύμα μιας άλλης συνωμοσίας, του φθόνου και της χολής.
Μπορείς να ακυρώσεις όλα τα βλέμματα και τις στιγμές.
Μπορείς να διαγράψεις τον αριθμό μου από τη συσκευή σου, τις φωτογραφίες και όλα τα λόγια που σου πληκτρολόγησα∙ με αδημονία και χαμόγελο τα διάβαζες.
Μπορείς να σκίσεις τις σελίδες του ημερολογίου μας, να τις κάψεις, στη θάλασσα να ρίξεις τ’ αποκαΐδια, να ταξιδέψουν στο αιώνιο άπειρο.
Μπορείς να ματαιώσεις τα σχέδια, ν’ αποδομήσεις τα όνειρα, ν’ ανακαλέσεις τις υποσχέσεις.
Μπορείς να βρεις χιλιάδες δικαιολογίες για ν’ απωθήσεις τη ντροπή που το “λίγο” σου προικοδότησε.
Μπορείς να με ξαναβαφτίσεις, όνομα του συρμού να μου δώσεις, βρισιά στα χείλη σου.
Μπορείς να με φανταστείς μικρή, τιποτένια, υπόσταση ευτελή να μου δώσεις, άλλοθι να’ χεις για τη δειλία σου.
Μπορείς όλα τα “θα” και τα “μαζί” να υποβαθμίσεις, και να σε τρώνε μια ζωή τα “αν”.
Μπορείς, όμως, την αγκαλιά μας να ξεχάσεις;
Το άγγιγμα σου στο δέρμα μου, την ανάσα σου χάδι στο πρόσωπό μου, τα μαλλιά μου να σε γαργαλάνε, να μπλέκονται στο στόμα σου στ’ ατέλειωτο φιλί μας;
Μπορείς να ξεχάσεις τη μυρωδιά μου, που κανένας αγέρας δεν ξεθύμανε;
Μπορείς να βάλεις σιωπητήριο στον ήχο μου, στον αναστεναγμό και στο λυγμό μου;
Μπορείς να βρεις σε άλλα μάτια το υγρό μου βλέμμα, κράμα επιθυμίας, έρωτα κι απελπισίας;
Μπορείς να βρεις μια αγκαλιά πιο δυνατή απ’ τη δική μας, που έσπασε όλα τ’ απομεινάρια των τραυματισμένων «πριν» μας κι ένωσε τα κομμάτια του δικού μας παζλ;
Δεν μπορείς!
Απλά δεν μπορείς! …
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
