Η προβολή μιας «ευτυχισμένης ζωής»
«Ποτέ μην είσαι υπερόπτης με τους ταπεινούς. Ποτέ μην είσαι ταπεινός με τους υπερόπτες. Μαρκ Τουαίην, Αμερικανός συγγραφέας»
Η σημερινή εποχή της προβολής, μας αναγκάζει να ζούμε με δραματική συνειδητότητα τις αντιφάσεις των ανθρώπων. Ενώ αναγνωρίζουμε τις διαφορές μεταξύ των εννοιών της μετριοφροσύνης, της ευπρέπειας και των αντίθετων τους όπως της έπαρσης και της αναίδειας, εμείς φερόμαστε σαν να τις αγνοούμε. Ο τρόπος μας υποδηλώνει είτε έλλειψη διάκρισης είτε αδιαφορία.
Αυτή η στάση που δείχνει να εγκρίνει προσωπικές στιγμές δημοσιοποιημένες θα μπορούσε να ονομαστεί πως; Μήπως ηθική ουδετερότητα; Από την άλλη η συνεχής έκθεση πρόσωπων και ιδιωτικών συμβάντων πως θα ονομαζόταν; Μήπως χρειαζόμαστε μάρτυρες να προσυπογράψουν την ευτυχισμένη μας ζωή; Τα γεμάτα με αγαθά τραπέζια μας, τα πανάκριβα σπίτια μας και το εξαιρετικό μας life style;Τα επιτεύγματα εάν δεν αναγνωριστούν δεν έχουν αξία; Η τραγική αλήθεια της πραγματικότητας δείχνει ότι το μόνο που μοιραζόμαστε αβασάνιστα είναι η εικόνα. Αυθορμητισμός και τυχαία επιλογή προσώπων και αντικειμένων δεν υφίσταται αφού έχουμε επιλέξει με προσοχή αυτό που θα δείξουμε. Έτσι με τρόπο υποκειμενικό αποτυπώνεται η ευμάρεια και το ευ ζην και πορευόμαστε στη ζωή χωρίς να υπάρχει καθόλου χώρος για προβλήματα, θλίψεις και ανάγκες. Η τίμια μέθοδος του στοχασμού φυσικά εξαιρεί την διαφήμιση της δυστυχίας όμως δεν συναινεί και στην τυραννική προβολή της ευτυχίας.
Τα άξια έργα που είναι αποτέλεσμα προσωπικής δημιουργίας έχουν την δική τους αλήθεια και αφήνουν ανεξίτηλο το στίγμα τους. Αυτά τα έργα αξίζει να προβάλλονται γιατί εκεί διαφαίνεται η ανθρώπινη μοναδικότητα. Τούτοι οι δημιουργοί είναι οι κορυφαίοι και οι πραγματικά σημαντικοί. Αντίθετα η προβολή ενός «φτιασιδωμένου τίποτα» και το ακόμα χειρότερο η στέρφα μίμηση, καταργεί κάθε προηγούμενο δεδομένο και αποτελεί χαρακτηριστικό των αδυνάτων και δεν αξίζει ούτε να γίνεται λόγος. Δεν υπάρχει η ανάγκη να σκεφτώ κάποια ονόματα γιατί με ενδιαφέρει το φαινόμενο σαν φαινόμενο. Αυτό το φαινόμενο εκφράζει μια πραγματικότητα που δεν θα έπρεπε να την αγνοήσουμε. Περιστατικά καθημερινά που αποκορυφώνουν πυκνά και συνοπτικά μια γενική ανακατάταξη αξίων. Το αίσθημα της ανασφάλειας που διακατέχει τους ανθρώπους στις μέρες μας και που τους οδηγεί στην αναμονή της επιβεβαίωσης και της ‘’έγκρισης’’ από τους άλλους μόνο υγιές δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η ζωή είναι όμορφη στο σύνολο της και η αληθινή ευτυχία είναι η αναγωγή του ανθρώπου προς αυτήν την ενότητα.
Παρασκευή Φωτοπούλου