Σκαλοπάτι να ανέβεις
Είναι σοφία να σιωπάς όταν τα λόγια σου ξέρεις ότι θα πάνε στο βρόντο. Όπως ο Σεπτέμβρης σου φέρνει μια μελαγχολία, αφού η παρουσία του σου δηλώνει το τέλος του καλοκαιριού, έτσι και λόγια που πέφτουν κάτω είναι κρίμα να τα χαρίζεις σε εκείνους που θα τα κλωτσήσουν.
Να ανοίγεσαι, να ανθίζεις και να μοιράζεσαι εκεί όπου ο διαχωριστικός τοίχος χρειάζεται μόνο για να σε προστατεύσει από το κρύο και όχι για να αφήνει απ’ έξω τα συναισθήματα και το ενδιαφέρον.
Τα λόγια πρέπει να χαϊδεύουν εκείνους που τους τα λέμε. Να επουλώνουν τις πληγές τους και να τους δυναμώνουν. Η ζωή θα ήταν καλύτερη αν δεν υπήρχαν ψεύτικοι άνθρωποι.
Καλός γεννιέσαι, δεν γίνεται. Είναι σαν τον χειμώνα που απειλητικός σου δείχνει τα δόντια του και κλείνει τις χαραμάδες στον ήλιο που προσπαθεί να τρυπώσει για να σε ζεστάνει από την παγωνιά.
Μάθε να ξοδεύεσαι μόνο εκεί όπου το χέρι σου θα γίνει σκαλοπάτι σε κάποιον που πέφτει, και που δεν υπάρχει φόβος να το δαγκώσει ακόμη κι αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνει στη ζωή του.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
