Η κατάρα του να μην νιώθεις
Ασταθής διάθεση, περίεργοι άνθρωποι, αλλόκοτοι, που φθείρονται επικίνδυνα από τα όνειρα που δεν τολμούν να πλησιάσουν, ονειρεύονται από συνήθεια. Δεν τολμούν ούτε καν να τα πλησιάσουν. Σημαδεμένες τράπουλες οι ζωές τους. Συναντιούνται όλοι αυτοί τακτικά στο άπειρο της ζωής τους σε μια κατάσταση χαοτική, που την χαρακτηρίζει μια αόριστη μετριότητα, που με βάζει σε σκέψεις περίεργες.
Φαντάζονται πράγματα που επιθυμούν να φτιάξουν, μα ποτέ τους δε θα τα καταφέρουν από τον τρόμο και τον φόβο μιας πιθανής αποτυχίας. Λες και αν αποτύχεις, καταδικάζεσαι σε ισόβια ανικανότητα. Προσπαθούν να πείσουν τους πάντες ότι όλα τα ξέρουν και ότι τα έχουν ζήσει στον έπακρο βαθμό. Κι όμως σε όλους αυτούς διακρίνω καλά άπειρες στιγμές δυστυχίας και αποτυχίας.
Δε γνωρίζω αν έζησαν ποτέ τους ουσιαστικά γιατί αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχουν και τίποτα να νοσταλγήσουν, καιρό τώρα έχουν λοξοδρομήσει. Όλους αυτούς αδυνατώ να τους σώσω από την εσωτερική τους κατρακύλα. Είδα τις φιλίες τους να χάνονται, είδα τις σχέσεις τους να διαλύονται, είδα θεμέλια σαθρά και γύρω τους ανθρώπους τους συμφέροντος.
Τους είδα να μην αντιδρούν, να μη φωνάζουν, να μην πονούν. Tίποτα από όλες αυτές τις ανθρώπινες και φυσιολογικές αντιδράσεις.
Λες και τους κυριεύει μια κατάρα, αυτή που δε σε αφήνει να νιώσεις. Έμαθαν έτσι να τους προσπερνούν οι καταστάσεις και τα γεγονότα και όχι να τα προσπερνούν αυτοί. Άνθρωποι εσωτερικά σακατεμένοι που συνηθίζουν όλα να τα μετρούν σε κλίμακα χρήματος και συμφέροντος.
Άνθρωποι που φοβούνται να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό, γιατί δεν τον έχουν γνωρίσει. Δε δέχονται καμία βελτίωση, θεωρούν πως είναι άπιαστοι, πως έχουν το αλάθητο. Όλους αυτούς τους χαρακτηρίζω ελαττωματικούς από κούνια. Κατασκοπεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό σε στιγμές αδυναμίας. Ορατές παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου ακήρυχτου και αόρατου.
Δεν κατάφεραν ποτέ να νιώσουν την ολοκλήρωση του ανθρώπου μέσω των συναισθημάτων. Αυτοί όλοι φορούν μόνιμα κολλαρισμένες ατσαλάκωτες στολές, μέσα τους καταβροχθίζουν τα συναισθήματα τους, τα καταπιέζουν και πνίγουν συναισθηματικά τους ανθρώπους που είναι γύρω τους.
Στην ουσία δε ζουν τη ζωή, η ζωή τους ζει και τους κατευθύνει εκείνη όπου θέλει. Το μόνο που έμαθαν είναι να νοιάζονται για τον εαυτό τους. Έμαθαν να κρίνουν και να αποφασίζουν όταν αυτό εξυπηρετεί μόνο τις δικές τους σκοπιμότητες. Δε χαμογελούν ποτέ από την καρδιά τους, αν παρατηρήσεις τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους θα διακρίνεις υποκρισία και ψευτιά.
Συνήθως δεν αγαπούν αυτά που κάνουν, δεν ξέρουν να συμπονούν και να συμπάσχουν για αυτό και αποστασιοποιούνται. Όλους αυτούς θα τους πω αποτυχημένους και στερημένους γιατί τους προσπερνάει η ζωή και δεν το καταλαβαίνουν. Και όταν το καταλάβουν θα είναι τόσο αργά πια, που θα είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
