Ο δρόμος που διαλέξαμε

Φτάνοντας εδώ που είμαστε πια, γνωρίζουμε πως είμαστε… η κάποτε επιλογή μας. Πίσω κάποια χρόνια, αποφασίσαμε ποιο δρόμο θα διαβούμε. Είχαμε στα χέρια μας τη ζωή όλη, στα μάτια μας τον ορίζοντα του μέλλοντος, στα χείλη μας τα λόγια που ήθελαν να ακουστούν, στα πόδια μας την αρχή να ξεκινήσουμε. Είχαμε δηλαδή την ελευθερία να διαλέξουμε τι μας ευχαριστούσε. Τι θα μας βοηθούσε για να έχουμε ένα μέλλον στρωτό, ένα μέλλον άγνωστο, έντονο και ό,τι ήθελε κανείς. Ήταν απόφαση ζωής!

Λόγω της νιότης τους, κάποιοι αποφάσισαν με γνώμονα την καρδιά και μόνο! Κάποιοι ένοιωθαν πως έχουν χρόνια για να απαιτούν από τον εργοδότη τους τα νόμιμα δικαίωμα τους. Κάποιοι έφυγαν για μέρη μακρινά, δίχως να το σκεφτούν. Κάποιοι παντρεύτηκαν από καημό για έναν άδοξο έρωτα. Κάποιοι δυστυχώς σταμάτησαν τις σπουδές τους επειδή έπρεπε να γυρίσουν πίσω στη βάση τους άμεσα λόγω οικογενειακών θεμάτων ή λόγω ανεμελιάς και ανευθυνότητας. Το νεαρό της ηλικίας τους έπαιξε ρόλο στη δεύτερη περίπτωση.

Κάποιοι αποφάσισαν να μην κάνουν τίποτα απολύτως στη ζωή τους, γιατί είχαν δύο ή έναν γονιό να φροντίσουν. Κάποιοι μπήκαν σε παρέες που δεν ταίριαζαν τα θέλω τους. Έτσι απλά μπήκαν για να νιώσουν πως είναι μέρος του συνόλου. Κάποιοι στερήθηκαν πολλά για να κυνηγήσουν ένα σταθερό μέλλον. Διάβασαν, σπούδασαν και βγήκαν στη ζωή με το γκάζι πατημένο! Κάποιοι δε συνέχισαν ούτε τη βασική εκπαίδευση. Υποχρεωτική πλέον. Βέβαια, δεν ήταν στο χέρι τους. Πολλές φορές αποφάσιζαν οι κηδεμόνες τους γι’ αυτό.

Κάποιοι δούλεψαν υπερβολικά. Κάποιοι, κάποιοι, κάποιοι θα μπορούσα να γράφω ατελείωτες σειρές, μιας και ο καθένας έχει μια διαφορετική εμπειρία. Το θέμα είναι όμως, γυρίζοντας ξανά στο παρόν μας, τι βλέπει ο καθένας στον καθρέφτη του. Τον ευχαριστεί η πορεία του; Πραγματοποίησε το όνειρό του; Είναι με τον άνθρωπο που αγάπησε όσο τίποτα άλλο; Έχει την εργασία που λάτρευε; Έχει την οικογενειακή θαλπωρή που λαχταρούσε; Την ηρεμία του; Αν ναι, τότε σε ‘κείνο το σταυροδρόμι κάποτε διάλεξαν το σωστό δρόμο! Αν όχι, τότε εκεί το μόνο που έχω να πω είναι πως προλαβαίνουν ακόμη! Εξάλλου, το χω ξαναγράψει: όσο αναπνέει ο άνθρωπος τίποτα δεν τελειώνει!

Ποτέ δεν είναι αργά για νέες αρχές. Για νέα ξεκινήματα. “Βουνό του φαίνεται” θα μου πει κάποιος, θα συμφωνήσω, αλλά αν δεν κάνει ξανά εκείνο το πρώτο βήμα να διαλέξει τον άλλο δρόμο, θα μείνει με ένα “αν” στην καρδιά του χαραγμένο, για όσο θα ζει. Άρα, είναι στο χέρι του καθενός να αποφασίσει πώς θέλει να διαβεί από δω και πέρα! Και είναι τόσο όμορφη η ζωή!!

Ξεκινάμε;

Εύη Π. Γουργιώτη