Μ’ αρέσουν αυτά τα ανεπαίσθητα χάδια στην ψυχή που μπορεί να μην έχουν καν πρόσωπο (μπορεί και να έχουν. Μπορεί σταδιακά συνειδητά, ή και υποσυνείδητα να μορφοποιούνται).
Μ’ αρέσουν αυτά τα απρόσμενα, τα ουρανοκατέβατα, που σε αφηνουν κόκκαλο να διερωτάσαι από πού σου ήρθε.
Μ’ αρέσουν τα λοξά, αυτά που δεν είναι μονόχνωτα, μονόπλευρα, ευθυγραμμισμένα, αλλά έχουν τις στροφές και τις λακούβες τους. Τις σκοτεινιές και τα ξέφωτά τους.
Μ’ αρέσουν τα αλλιώς, τα πέρα απο το μέσο όρο, τον κοινό, τον καθημερινό, τον συνηθισμένο, τον τυποποιημένο, αυτόν τον εργοστασιακό της μαζικής παραγωγής.
Μ’ αρέσουν τα απλά, τα ήσυχα, τα σιωπηλά, τα μη φανταχτερά. Μ’ αρέσουν! Ναι! Μ’ αρεσουν! Και ας είναι δύσκολα και ιδιόρρυθμα και κυκλοθυμικά και ανισόρροπα και εκκεντρικά.
Μ’ αρέσουν αυτά που δεν αρέσουν σε όλους τους άλλους, αυτά που κανείς δε θα γυρίσει το κεφάλι να κοιτάξει, γιατί απλώς δεν τραβούν την προσοχή.
Μ’ αρέσουν τα περιθώρια, οι γαλαρίες, όσοι κάθονται στις πίσω θέσεις και πληρώνουν διπλό εισιτήριο για να κανουν την κάβλα τους, που κοιμούνται και ξυπνούν με μιαν ιδέα που τους κόλλησε στο μυαλό και δεν ησυχάζουν αν δεν την κάνουν να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια τους.
Μ’ αρέσουν αυτοί οι τρελοί που ανεβαίνουν στα σχοινιά και ας μην έχουν ιδέα απο ακροβατικά.
Μ’ αρέσουν τα μαύρα πρόβατα, αυτά τα ξεκομένα απο την αγέλη κι ας μένουν τελευταία στη σειρά. Μ’ αρέσουν οι υπνοβάτες σε αυτο τον κόσμο που κοιμάται με ανοιχτά τα μάτια. Αυτοί που τη νύχτα γυρίζουν μέσα στο σπίτι όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται ήρεμα στα κρεβάτια τους. Μέσα σε έναν κόσμο τόσο στεγνό, σχεδόν αφυδατωμένο, που για να βρεις την ουσία πρέπει να χτυπήσεις άγρια μεροκάματα κάτω από τον ήλιο σκάβοντας στα βάθη της γης, ναι, υπάρχουν ακόμη πράγματα που ευτυχώς μ’ αρέσουν, γιατί έχουν μια μυστική, μοναδική, ιδοαίτερη, μυστική ομορφια.
Ελένη Καρβουνάρη
