Πάντα κάποιος φταίει…
Πάντα κάποιος άλλος και όχι εσύ. Και έχεις πολλούς στους οποίους μπορείς να ανατρέξεις.
Αρχικά στη μάνα σου.
Μπορεί να σε έφερε στο φως, μπορεί να πόνεσε, μπορεί να έκλαψε, μα για σένα αυτό δεν είναι αρκετό. Πως θα μπορούσε να είναι όταν το φως εναλλάσσεται με τα σκοτάδια σου και δεν αφήνει το μυαλό σου σε ησυχία;
Βλέπεις κανένας δε σου έδειξε πως αν ανοίξεις τις κουρτίνες σου θα επιτρέψεις στο φως να πάρει μακριά τα σκοτάδια σου.
Πάντα κάποιος θα φταίει…
Η οικογένεια που έτυχε να μεγαλώσεις δεν ήταν στα μέτρα σου. Άλλος τρόπος σκέψης βλέπεις, χαμηλό επίπεδο, υποτυπώδης μόρφωση που σε εξαγρίωνε τις περισσότερες φορές. Δεν ήσουν για εκείνους, ήταν σίγουρο. Εσύ γεννήθηκες για να μπορείς από τη σιγουριά του ζεστού κρεβατιού σου να επιρρίπτεις ευθύνες δεξιά και αριστερά για να προβάλεις τα θέλω σου και εννοείται να πετύχεις το σκοπό σου που δεν ήταν άλλος από την ευημερία σου και την όσο το δυνατόν ανώδυνη επικράτηση σου. Δεν τους είπες ποτέ πως θεωρούσες την “ανωτερότητα” σου δυνατότερη από την αγάπη τους!
Και εκείνοι οι “κακόμοιροι” έτρεχαν να ικανοποιήσουν κάθε σου ανάγκη.
Πάντα κάποιος φταίει…
Μετά οι φίλοι σου που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τον τρόπο σκέψης σου, τη διαφορετικότητα σου. Το μόνο που έλεγες συνεχώς για να σε δικαιολογήσεις στα μάτια τους, είναι πως αν ήθελαν θα μπορούσαν να ψάξουν. Βέβαια, αν το δεις σφαιρικά, δίκιο έχεις. Μόνο που δεν είδες την ανοιχτή αγκαλιά τους, δεν σου έφτανε. Δεν έφτανε για να σε ανεβάσει τόσο ψηλά όσο ήθελες. Και ήθελες πολύ!
Πάντα κάποιος θα φταίει…
Μετά εκείνος. Σε ήθελε για το κορμί σου και μόνο και αγνοούσε επιδεικτικά τη σκέψη σου. Γιατί ένιωθε πως ξεχωρίζεις, μα ήθελε να ξεχωρίσει ο ίδιος μέσα από εσένα. Εκείνο που επίσης δεν είδες, είναι πως μοιάζατε τόσο πολύ!
Γιατί και οι δυο σας, τον κόσμο από ψηλά θέλατε να δείτε. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία φρόντισε να τραβήξει την καρέκλα σου εντέχνως και ας έβλεπε πως ίσως για πρώτη φορά απολάμβανες τη θέα ανεβασμένη εκεί πάνω.
Πάντα κάποιος θα φταίει…
Δοκίμασες πράγματα που οι άλλοι χαρακτηρίζουν “επικίνδυνα” αφού έπρεπε να ικανοποιήσεις κάθε σου ανάγκη και αφού κανένας δεν μπορούσε να σου αφαιρέσει το δικαίωμα αυτό. Εσύ είχες όραμα και ξεχώριζες πάντα!
Μα τι στην ευχή, κανένας δεν το έβλεπε; και γιατί θα έπρεπε να τους κάνεις το χατήρι και να συμβιβαστείς με τη μίζερη ζωή τους, γιατί να ακολουθήσεις την πεπατημένη τους, γιατί;
Μαζί σου είμαι!
Μα το όραμα σου, έχει “λάθος” όνομα και διαστάσεις. Εκείνους, “σωστούς” δεν τους λες, μα ούτε και εσένα.
Μαζί σου ξανά. Μα θα σε ρωτήσω κάτι. Υπάρχει σωστό και λάθος όταν υπάρχει το θέλω και το πολύ;
Ξέρεις γιατί παιδεύεις το μυαλουδάκι του την ώρα τούτη; ξέρεις γιατί δεν μπορείς να φτάσεις στον διακόπτη που βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου;
Γιατί δεν πήρες τη ζωή στα χέρια σου, γιατί δεν αναμετρήθηκες μαζί της, γιατί δεν είπες ευχαριστώ ούτε στη μάνα σου, ούτε στους ανθρώπους σου, ούτε σε εκείνον.
Μα το σημαντικότερο όλων, δεν είπες ευχαριστώ σε εκείνη, που κάθε μέρα σου έδειχνε τα νύχια της και σε προκαλούσε να πάρεις τη λίμα και να καθίσεις δίπλα της για να την ομορφύνεις.
Εσύ, δεν μπορούσες. Ήσουν πολύ απασχολημένη ψάχνοντας να βρεις ποιος φταίει, γιατί πάντα κάποιος άλλος θα φταίει και αυτή, δεν είσαι εσύ…
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
