Οι άνθρωποι, έτσι, χωρίς να ξέρει κανείς τον πραγματικό λόγο, θα συνεχίσουν να μας απογοητεύουν.
Και εμείς θα συνεχίσουμε να τους υπερεκτιμούμε.
Και η κατάθλιψη θα παίζει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μας και θα μας βαλτώνει.
Το συναίσθημα θα δυσκολεύει πάντα την κρίση μας και ο φαύλος κύκλος θα μπερδεύει τα πράγματα όλο και πιο πολύ.
Κάτι σαν πόλεμος.
Και θα είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε την ψευτιά τους με την κλασική δικαιολογία πως όλα γίνονται για το καλό μας.
Λες και οι άλλοι γνωρίζουν καλύτερα από τον ίδιο μας το εαυτό τι έχουμε ανάγκη και τι χρειαζόμαστε για να ισορροπούμε.
Εμένα όλα σαν ένα στημένο παιχνίδι μου φαίνονται, με ανθρώπους που ανταγωνίζονται ποιος θα υπερισχύση.
Και πάντα ξέρω ποιος θα υποχωρεί: ο πιο λογικός αφού θα τον ξεκουφάνει η βλακεία.
Απλά φτάνεις σε ένα σημείο στη ζωή που δε σου αρέσει τίποτε πια και σταματάς τους συμβιβασμούς και σε όποιον αρέσει. Για τους άλλους απλά σφυρίζεις αδιάφορα και συνεχίζεις.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
