Για τους ανθρώπους γύρω σου κάνεις ό,τι μπορείς. Για τους ανθρώπους που αγαπάς κάνεις κι αυτά που νόμιζες ότι δεν μπορούσες. Άραγε, όταν δεν κάνεις τίποτα, σε ποια κατηγορία ανήκω;
Όταν πλέον δυσκολεύομαι να πιστέψω τα λόγια σου, είναι γιατί ίσως κουράστηκα να πιστεύω σε κάτι που δε μου αποδεικνύεται με πράξεις – αλλά σκέφτηκες ποτέ ότι κι αυτά ακόμα τα λόγια σου ίσως είναι λιγοστά και δεν αρκούν να καταλάβω;
Είναι γιατί οι συμπεριφορές σου δεν είναι αρκετές και πειστικές. Είναι γιατί δεν είναι οι προσδοκούμενες, οι φυσιολογικά αναμενόμενες.
Είναι γιατί εκείνη η ασύγκριτη αίσθηση της γλυκιάς προσμονής του αυτονόητου νιώθεις πως γίνεται πια ουτοπική.
Ας μην αναφερθούμε βέβαια στο “κάτι παραπάνω”. Αυτό συνήθως αφορά τους λίγους. Αυτούς που ξεντύνονται τα στενά ρούχα του εγωϊσμού και προσπαθούν να σκεφτούν πριν απ’ τον άλλον, για τον άλλον. Αυτούς που η λέξη “γενναιοδωρία” κατακλύζει ολόκληρη τη φύση τους.
Όχι ότι μόνο οι λίγοι μπορούν! Όλοι μπορούν να νοιώσουν, να δώσουν, να αποδείξουν, να υπερβούν. Απλά δε θέλουν. Κι είναι πολλά πίσω απ’ αυτό το “δε θέλουν”. Βόλεμα, εγωϊσμός, έλλειψη αυτοεκτίμησης, λανθάνουσα επιθυμία, ακόμα και βαρεμάρα.
Δεν είναι ανόητο να δίνεις μία ή δύο ευκαιρίες. Είναι όμως ανόητο να δίνεις πολλές. Δεν είναι ανόητο να περιμένεις λίγο μήπως αλλάξει κάτι – άλλωστε ο καθένας θέλει το δικό του χρόνο. Είναι όμως ανόητο να περιμένεις πολύ.
Οι άνθρωποι όμως μάτια μου δεν αλλάζουν. Ίσως με το πέρασμα του χρόνου λίγο να μαλακώνουν ή να σκληραίνουν, ανάλογα τις συγκυρίες που θα τους ζητηθεί να αντιμετωπίσουν στο διάβα τους και οι οποίες θα τους βγάλουν κάποια θετικά ή αρνητικά στοιχεία, που τα είχαν όμως ήδη μέσα τους ναρκωμένα. Μα δεν αλλάζουν.
Ίσως να αναθεωρήσουν κάποιες απόψεις τους, να ανοίξει λίγο παραπάνω το μυαλό τους, να ξεπεράσουν κάποιους φόβους τους ή να υιοθετήσουν καινούριους. Όμως, επί της ουσίας δεν αλλάζουν.
Αλλάζει ίσως κομμάτι από το “φαίνεσθαι”, όμως όχι από το “είναι”. Ο σκελετός του χαρακτήρα δεν τροποποιείται, όπως άλλωστε κι αυτός του σώματος.
Ας μη γελιόμαστε.
Η ζωή, κατά κάποιον τρόπο, είναι ένα παιχνίδι με αρχή, μέση και τέλος. Με κανόνες και καλές ή κακές στιγμές.
Κι αν την παραλληλίσουμε με ένα παιχνίδι τράπουλας, τότε ξέρουμε πως αργά ή γρήγορα όλα τα φύλλα ανοίγουν. Κι όταν το φύλλο δε σε θέλει μπορείς να αποχωρήσεις.
Κάποτε πρέπει να μάθεις πότε να αποχωρείς.
Κάποτε πρέπει να αποχωρείς!
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
