Γιατί έτσι είμαι εγώ, βρε παιδιά. Αισιόδοξη.
Χαμογελάω και όποιον παρασύρω μαζί μου καταφέρνω να του αλλάξω διάθεση.
Μια φορά έρχεται η ευκαιρία για όλα.
Και εγώ μόλις τη δω την αρπάζω από τα μαλλιά.
Χαμογελάω στη ζωή για να μου κάνει το χατίρι, ή έστω τα στραβά μάτια αν της παρακάτσω στο σβέρκο.
Παράπονο δεν έχω.
Χατίρι δε μου χαλάει ως ώρας, αλλά όπως λέει και η παροιμία: «το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο Θεός».
Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε βαρεθεί και θα αρχίσει να σου ρίχνει σφαλιάρες, και εγώ δεν θέλω να πονάω.
Αν κάτι έμαθα ως σήμερα είναι να περιμένω.
Όλα αυτά που ποθείς με την ψυχή σου κάποια στιγμή θα σε έρθουν να σε βρουν.
Τώρα δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό.
Φαντάζομαι ένα αόρατο χέρι τα στέλνει.
Μάλλον κάποιος βαριέται να σε ακούει και σ’ τα πετάει στη μούρη να ησυχάσει το μυαλό του από τη μουρμούρα σου.
Και στο φινάλε, η ζωή, βρε παιδιά, είναι τόσο όμορφη.
Με τις μυρωδιές της, τα χρώματά της, τα απρόοπτά της, τα χτυποκάρδια της, όσο και να πεις σε σαγηνεύει.
Και αν τύχει να σου χαμογελάσει είναι σαν να έχεις πιάσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου.
Για αυτό σου λέω, ξύπνα και φέρσου έξυπνα, ή έστω αισιόδοξα.
Βάλε και το άσπρο στη ζωή σου στο φινάλε. Πέτα τη μαυρίλα από μέσα σου.
Πες της και καμιά καλημέρα!
Κλείσε της το μάτι.
Γοήτευσέ την με το χαμόγελό σου, βρε πουλάκι μου, βαρέθηκε την ξινίλα σου.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
