Διαταραγμένος κόσμος
Ψυχικά ασταθείς και ολίγον (δια)ταραγμένοι οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα γύρω μου. Ολοένα και αυξάνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς η κατηγορία αυτή.
Βρίσκονται συνεχώς σε μια μόνιμη ψυχική ταραχή άνευ λόγου και αιτίας.
Προσπαθούν στους υπολοίπους να δημιουργήσουν εντάσεις και στο μυαλό τους δημιουργούν άρρωστες και ανύπαρκτες πλοκές σεναρίων.
Τις άδειες τους ώρες, προσπαθούν μάταια να τις γεμίσουν όπως να ‘ναι και περιφέρουν τα κουφάρια τους σε παλιά γνώριμα λημέρια, μπας και καταφέρουν για λίγο να αναταράξουν τα καθαρά νερά των υπολοίπων.
Με σκέψεις πεθαμένες, βουτούν μαχαίρια προσπαθώντας να ανοίξουν πληγές, αντί να κάτσουν και να επουλώσουν τις δικές τους.
Για λύπηση είστε μωρέ και δεν μπορείτε να το καταλάβετε.
Βρίσκονται σε ρυθμούς εσωτερικής αποδόμησης εδώ και καιρό, αρπάζουν λεπίδες κοφτερές και χωρίς ίχνος ντροπής αναζητούν προβοκατόρικες αλήθειες που τους βολεύουν στα αυτιά.
Προσπαθούν να κοπάσουν τις δικές τους εσωτερικές τρικυμίες, μα περιφέρονται στους ωκεανούς και στεριά δεν βρίσκουν γιατί δεν θέλουν.
Δημιουργούν στο μυαλό τους προσδοκίες ανεκπλήρωτες και απίθανες, δεν αναζητούν τον κόσμο της σιωπής και της λιτότητας.
Θέλουν όλα και όλοι να περιστρέφονται γύρω από τους τέσσερις τοίχους που τους περικλείουν και τους πνίγουν.
Επιμένουν να κοιτούν κάτι που δεν υπάρχει, που ίσως να έχει τελειώσει εδώ και καιρό αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν, μα ξέρουν κατά βάθος μέσα τους ότι δεν θα το ξανασυναντήσουν ποτέ ουσιαστικά.
Ξέρουν ότι τελείωσε το επιβεβαιώνει η συνεχής απουσία του προσώπου.
Κρίμα όμως να μην μπορούν να διακρίνουν τα σκοτωμένα συναισθήματα τους και να επιμένουν από εγωισμό και συμφέρον.
Κρίμα να προσπαθούν να αναζωπυρώσουν φωτιές που έχουν σβήσει από χείμαρρους νερού.
Κρίμα να μην μπορούν να κάνουν μια αξιοπρεπή αποχώρηση για να βοηθήσουν και τον ιστορικό του μέλλοντος να κάνει μια αξιοπρεπή αναφορά προς το πρόσωπό τους.
Κρίμα που δεν μπορούν να γιατρευτούν και να βγάλουν τον χειμώνα που έχει για τα καλά μπολιάσει μέσα τους.
Κρίμα γιατί θα βουλιάξουν σε μια ήττα που δεν αντέχουν.
Κρίμα που δεν έχουν καταλάβει ότι ο χρόνος δεν μας γυρνάει ποτέ πίσω, το μόνο που μας γυρνάει πίσω είναι το μυαλό μας
Κρίμα που δεν έχουν καταλάβει ότι όλα έχουν τον σωστό χρόνο, την σωστή στιγμή.
Κρίμα που αναλώθηκαν στην κακία και δεν εξελίχθηκαν.
Κρίμα γιατί αυτός ο (δια)ταραγμένος κόσμος δεν με χωράει άλλο πια.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
