Ημέρα χαρμόσυνης είδησης στην Παναγία για τον ερχομό του Χριστού.
Ημέρα άνοιξης και ανθισμένων δέντρων.
Ημέρα αναγέννησης και ανθίσματος αποφάσεων.
Ημέρα μνήμης.
Ημέρα τιμής.
Ημέρα δόξας.
Ημέρα ευλογημένη.
Παρελαύνουμε και γιορτάζουμε με συγκίνηση και καμάρι.
Πρώτα για όλους τους γνώριμους και αφανείς πεσόντες ήρωες.
Επειτα για τη γαλανόλευκη σημαία μας.
Μετά για την ένδοξη πατρίδα μας.
Ύστερα για τους δικούς μας ανθρώπους.
Και τέλος για τον εαυτό μας.
Μόνο αυτή η σειρά, τους πρέπει.
Μόνο με αυτή την ασίγαστη φλόγα πορεύτηκαν όλοι οι πρωτεργάτες της επανάστασης.
Χάρη σ’ εκείνη, υπάρχουν ακόμη κι ας μην είναι εδώ.
Ζουν και ανασαίνουν σε κάθε δική μας ενθύμησή τους και περιμένουν να λάβουμε κι εμείς επιτέλους εκείνο το μοναδικό εμφύσημα πυγμής, θάρρους και ανδρείας, για να κρατήσουμε με ενότητα τον τόπο μας – έστω την τελευταία στιγμή – λειψό αλλά ατόφιο.
Μας δείχνουν τον δρόμο και τον τρόπο που πέρασαν δια πυρός και σιδήρου τη ζωή τους αλλά κράτησαν αλώβητη την Ψυχή τους.
Χωρίς ανταλλάγματα και απολαβές.
Χωρίς δόξες και τιμές.
Μονάχα ελπίδα, δύναμη και πίστη στον Τριαδικό Θεό.
Η Αιώνια Μνήμη τους.
Αιωνία η μνήμη τους στη γη, θα παραμείνει ζωντανή όσο εμείς διατηρούμε την δική τους θυσία στην συλλογική ιστορική μνήμη και εθνική συνείδηση ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιες μελανές σελίδες στην πολύπαθη Ελλάδα μας!
Ζωή Παπατζίκου
Το αφιέρωμα της ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 – YouTube
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
