Να φεύγεις. Κάθε φορά που ο κλοιός στενεύει και τα περιθώρια εξαντλούνται να φεύγεις. Κάθε φορά που ξεμένεις από επιλογές· που τα κίνητρα εκλείπουν και οι δυνάμεις σου στερεύουν, να φεύγεις. Να διεκδικείς το χαμόγελο που σού πρέπει και τη σκέψη εκείνη που θα κάνει κάθε νέα χαραυγή να φαντάζει άλλη μια πρόκληση.
Να τολμάς. Να διαλύεις και να ξαναχτίζεις τη ζωή σου μέχρι να βεβαιωθείς πως εκείνο το καλύτερο αύριο που τις νύχτες αποζητούσες επιτέλους ξημέρωσε. Και όταν η συνήθεια ρίξει τις άμυνές σου και η μελαγχολία μονοπωλήσει και πάλι την παλέτα των συναισθημάτων σου, να τη διαλύσεις ξανά.
Να ξεβολεύεσαι. Να συνθλίβεις τις αλυσίδες της μονοτονίας και της αναποφασιστικότητας και να δραπετεύεις από καταστάσεις τοξικές και ανθρώπους μισερούς. Να αποδράς από οτιδήποτε παγειωμένο και επιβεβλημένο. Από οτιδήποτε προβλέψιμο και πληκτικό. Να οραματίζεσαι την καθημερινότητά σου και όλα όσα κάποτε σε κράτησαν πίσω, να υπάρχουν μόνο σαν ανάμνηση.
Να επιζητάς τη δύναμη και το κουράγιο να αναπροσδιορίζεσαι. Να μη φοβάσαι τις μεγάλες αλλαγές και τις βραχώδεις διαδρομές. Να γυρίζεις τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να πετύχεις το κάτι παραπάνω. Κι αν η διαδικασία αναπροσαρμογής μοιάζει επίπονη και μακρά, θυμήσου, ότι είναι προτιμότερο να αποτύχεις γιατί πίστεψες στο όνειρο, παρά να υπομένεις μια βάναυση τάξη πραγμάτων γιατί κάποτε φοβήθηκες το αβέβαιο.
Να αντιδράς. Να μην αφήνεις τη ζωή να σε οδηγεί. Να αποβάλλεις οτιδήποτε σε κρατά δέσμιο μιας ψυχρής πραγματικότητας και να αναζητάς διαρκώς την επόμενη δοκιμασία. Να είσαι ο κοντινότερος άνθρωπος και ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού σου. Να έχεις κάθε ώρα και στιγμή απαιτήσεις από εκείνον και να είσαι πάντα εσύ αυτός που θα του γλείφει τις πληγές.
Να απαρνείσαι. Να μη χωράς σε προκαθορισμένα πλαίσια και αδιέξοδες καταστάσεις. Να αποτινάσσεις τα όρια και τις σταθερές. Να είσαι ικανός για το καλύτερο και το πιο απίθανο. Για το ακριβότερο και το πιο δύσκολο. Να ανατρέπεις την αναβλητικότητα και τη λογική, και κάθε φορά που νιώθεις τη σιγουριά να σε αγκαλιάζει ασφικτικά, να ανησυχείς.
Να είσαι πάντα άγρυπνος. Ο χρόνος δεν είναι αστείρευτος, ούτε και δεδομένος. Να αδράττεις κάθε σου στιγμή και να μετατρέπεις κάθε σου μέρα σε ένα νέο στοίχημα. Σε μια περιπετειώδη εξόρμηση στο ανεξερεύνητο. Σε ένα μικρό κι αχόρταγο ταξίδι στο άγνωστο, που μόνο εσύ τόλμησες να κάνεις.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
