Να φεύγεις
Να φεύγεις. Κάθε φορά που ο κλοιός στενεύει και τα περιθώρια εξαντλούνται να φεύγεις. Κάθε φορά που ξεμένεις από επιλογές· που τα κίνητρα εκλείπουν και οι δυνάμεις σου στερεύουν, να φεύγεις. Να διεκδικείς το χαμόγελο που σού πρέπει και τη σκέψη εκείνη που θα κάνει κάθε νέα χαραυγή να μοιάζει άλλη μια πρόκληση.
Να τολμάς. Να διαλύεις και να ξαναχτίζεις τη ζωή σου μέχρι να βεβαιωθείς πως το καλύτερο εκείνο αύριο που τις νύχτες οραματιζόσουν επιτέλους ξημέρωσε. Και όταν η συνήθεια κάμψει τις αντιστάσεις σου και η μελαγχολία μονοπωλήσει και πάλι την παλέτα των συναισθημάτων σου, να τη διαλύσεις ξανά.
Να δραπετεύεις. Να συνθλίβεις τις αλυσίδες της μονοτονίας και της αναποφασιστικότητας και να αποδράς από καταστάσεις αδιέξοδες και ανθρώπους τοξικούς. Να εγκαταλείπεις οτιδήποτε παγειωμένο κι επιβεβλημένο. Οτιδήποτε προβλέψιμο και πληκτικό. Να υπερβαίνεις τα όρια και τις αντοχές σου και όλα όσα κάποτε σε κράτησαν πίσω, να υπάρχουν μόνο σαν ανάμνηση.
Να απαρνείσαι. Να αποβάλλεις οτιδήποτε σε κρατά δέσμιο μιας ψυχρής πραγματικότητας και να αναζητάς διαρκώς την επόμενη δοκιμασία. Κι αν η διαδικασία αναπροσαρμογής φαντάζει επίπονη και μάταια, θυμήσου, ότι είναι προτιμότερο να αποτύχεις γιατί πίστεψες στο όνειρο, παρά να υπομένεις μια βάναυση τάξη πραγμάτων γιατί κάποτε φοβήθηκες το αβέβαιο.
Να διαφέρεις. Να μη χωράς σε προκαθορισμένα πλαίσια και κοινότυπες διαδρομές. Να είσαι ο κοντινότερος άνθρωπος και ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού σου. Να έχεις κάθε ώρα και στιγμή απαιτήσεις από δαύτον και ας είσαι εσύ πάντα αυτός που θα του γλείφει τις πληγές.
Να ξαγρυπνάς. Ο χρόνος δεν είναι αστείρευτος, ούτε και δεδομένος. Να αδράττεις κάθε σου στιγμή και να μετατρέπεις κάθε σου μέρα σε ένα νέο στοίχημα. Σε μια περιπετειώδη εξόρμηση στο ανεξερεύνητο. Σε ένα μικρό κι αχόρταγο ταξίδι στο άγνωστο, που μόνο εσύ τόλμησες να κάνεις.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
