Το καλοκαίρι έρχεται, λίγη υπομονή ακόμη!
Βρίσκομαι μόνη στο σπίτι μαζί με τα σκυλιά μου. Χαζεύω από το μπαλκόνι μου τη βροχή. Ο Όλιβερ κάθεται ήσυχος δίπλα μου ενώ η Λιλή έχει τρομοκρατηθεί με τις βροντές. Σαν τρελή τρέχει να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι. Αυτό κάνει κάθε που ένας δυνατός θόρυβος ακούγεται ξαφνικά. Ξέρω πως θα βγει από την κρυψώνα της όταν η μπόρα κοπάσει και αισθανθεί και πάλι ασφαλής. Απολαμβάνω τον ήχο και τη μυρωδιά της βροχής. Είναι μεσημέρι Κυριακής και στο δρόμο δεν υπάρχει ψυχή. Ακόμη και τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν αυτή την ώρα στον δρόμο είναι λιγοστά. Το σκηνικό είναι τουλάχιστον φθινοπωρινό αν όχι χειμωνιάτικο. Σε καμία περίπτωση πάντως δε θυμίζει Άνοιξη.
Το τηλέφωνο χτυπάει. Η Χριστίνα παραπονιέται πως δε λέει να καλοκαιριάσει και πως ο καιρός μάς έχει ταράξει όλους με την αναποφασιστικότητά του. Θα ήθελε να ξεκινήσει τα μπάνια στη θάλασσα, μα πώς να γίνει αυτό αφού τα Σαββατοκύριακα ο ήλιος δε λέει να φανεί και η βροχή επιμένει να μας κρατάει μακριά από το αλμυρό νερό. Αντιλαμβάνομαι την κούρασή της και την ανάγκη της για διακοπές. Υπάρχει κανείς που δεν περιμένει με ανυπομονησία το καλοκαίρι; Όσο και να αγαπώ τη βροχή θα ήταν ψέματα να πω πως δεν περιμένω και εγώ με αγωνία το καλοκαίρι.
Τις προάλλες είχαμε πάει για καφέ στην θάλασσα. Η μέρα ήταν όμορφη, ηλιόλουστη. Καθίσαμε σε μια καφετέρια και είχαμε θέα μας το υπέροχο μπλε. Η ώρα πέρασε γρήγορα με χαλαρή κουβεντούλα και καλή διάθεση. Καφέ και παγωτό! Παγωτό Τριαντάφυλλο, το αγαπημένο μου!
Το παγωτό τριαντάφυλλο είναι άρρηκτα δεμένο με τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι ακόμη τον κύριο με το ψάθινο καπέλο που όργωνε την παραλία με το ποδήλατό του πουλώντας παγωτό βανίλια, σοκολάτα, τριαντάφυλλο. Μπορώ να νιώσω ακόμη τη γεύση του συγκεκριμένου παγωτού στον ουρανίσκο μου. Μπορώ να πάω πίσω στο χρόνο και να μυρίσω το άρωμά του. Αν κλείσω τα μάτια μου τώρα, η εικόνα έρχεται αβίαστα στη μνήμη μου. Εγώ με ένα χαρτονόμισμα στο μικρό μου χέρι να παραγγέλνω από τον κύριο με το ψάθινο καπέλο το παγωτό μου. Να απλώνω το δεξί μου χέρι για να το πάρω και με το αριστερό να τείνω το αντίτιμο. Να περιμένω τα ρέστα μου ενώ δε βλέπω την ώρα να απολαύσω το εξαίσιο αυτό έδεσμα. Τα μάτια μου να λάμπουν από χαρά. Τότε αρκούσε ένα παγωτό χωνάκι για να μας κάνει ευτυχισμένους! Ένα απλό παγωτό χωνάκι!
Όλα αυτά τα λέω στη Χριστίνα που ενώ με ακούει θα έλεγα με σχετική ευλάβεια, ξαφνικά βγάζει μια κραυγή που με πιάνει λίγο απροετοίμαστη «Παγωτό χωνάκι!» Απορεί πώς και δεν το είχε σκεφτεί προηγουμένως και πώς αυτό που της χρειάζεται για να αισθανθεί καλύτερα δεν είναι άλλο παρά ένα παγωτό. «Άλλωστε παγωτό πάει να πει πως το καλοκαίρι είναι καθ’ οδόν. Έτσι δεν είναι;» Βιάζεται να κλείσει το τηλέφωνο. Μου πετάει ένα «Ευχαριστώ» και υπόσχεται να μιλήσουμε αργότερα. Με ξαφνιάζει η αντίδραση της φίλης μου. Από την άλλη χαίρομαι που η διάθεσή της φαίνεται να έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Τελικά ένα παγωτό χωνάκι μπορεί ακόμη να μας κάνει χαρούμενους και ας μην είμαστε πια παιδιά. «Το καλοκαίρι θα έρθει, λίγη υπομονή ακόμη» λέω στη Χριστίνα μα η γραμμή έχει ήδη κλείσει.
Ξαπλώνω στον καναπέ. Η μπόρα έχει πια κοπάσει. Η Λιλή έχει βγει από την κρυψώνα της και κουρνιάζει στο πλευρό μου. Της χαϊδεύω την κοιλιά και αυτή φαίνεται να το απολαμβάνει. Ο Όλιβερ κοιμάται τώρα κοντά στο μεγάλο παράθυρο.. Ένα υπέροχο ουράνιο τόξο εμφανίζεται στον ουρανό. Ο ήλιος δε θα αργήσει να φανεί. «Μετά τη βροχή… λιακάδα» μουρμουρίζω. Σκέφτομαι τη φίλη μου που θα απολαμβάνει τώρα ένα παγωτό χωνάκι και χαμογελώ. Το καλοκαίρι θα έρθει… Λίγη υπομονή ακόμη! Άλλωστε «παγωτό πάει να πει πως το καλοκαίρι είναι καθ’ οδόν», όπως λέει και η Χριστίνα. Έτσι δεν είναι;
Ιωάννα Πιτσιλλή, Myshortandtallstories
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
