Υπενθύμιση : Να μην ξαναβάλω τη ζωή μου σε πάρκινγκ

Κοιτάζοντας να βάλω σε τάξη όλα τα καθημερινά μου θέματα, πότε μεγάλα πότε μικρά, έβαλα στην άκρη τον εαυτό μου. Αναρωτιέμαι από πότε έχω να γελάσω με την καρδιά μου. Να πάω μια βόλτα και να την απολαύσω. Να ακούσω μουσική και να “ταξιδέψει” η καρδιά μου.
Λέω πως δε βρίσκω χρόνο, μιας και οι υποχρεώσεις ή οι αναποδιές είναι ασταμάτητες. Υποτιμώ μάλλον τις ώρες μιας ημέρας. Και χρόνος υπάρχει και ένα σωρό δημιουργικά πράματα να κάνω. Τη διάθεση δεν έχω μόνο. Βλέπετε, αν σε πάρει από κάτω η κάτω βόλτα, δύσκολα σηκώνεις κεφάλι.  Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους που λίγο ή πολύ τα έχουν σχεδόν όλα “γραμμένα”.  Χίλια χρόνια λέω θα ζήσουν.
Από την άλλη ενώ θέλω να διώξω τον κόμπο που με πνίγει, πέφτω στην παγίδα και “βασανίζομαι” δίχως όμως, αν το σκεφτεί λογικά κανείς, να συντρέχει κάποιος σοβαρός λόγος που αφήνω τη ζωή μου σε ένα μόνιμο πάρκινγκ.
Και αφού καλά τα λέω και τα συνειδητοποιώ, μήπως είναι καιρός να αλλάξω πλεύση στις προτεραιότητές μου;
Από όποια πλευρά και να το δούμε, η ζωή προχωράει γρήγορα και είναι άδικο να μην την απολαμβάνω όσο της αξίζει. Εξάλλου, δεν αλλάζει κάτι με το να επιτρέπω στον εαυτό μου να κρύβεται πίσω από μια δικαιολογία πάντα. Λες και μόνο εγώ έχω “τρέξιμο”!
Όλοι στην ίδια βάρκα είμαστε, άλλοι γνωρίζουν να την κουμαντάρουν σωστά και άλλοι βλέπουν “βράχια” συνέχεια μπροστά τους.
Όπως και να έχει, θα προσπαθήσω να απαλλαγώ από το άγχος της καθημερινότητας. Εξάλλου όταν φτάσει η ώρα μου, μόνο οι στιγμές που θα έχω ζήσει με αγαπημένα πρόσωπα θα περάσουν από το νου μου. Τίποτα άλλο. Μεμιάς θα μείνει μόνο ό,τι αγάπησα. Και η αγάπη είναι ανώτερη από κάθε τι άλλο.

Ευδοξία Γουργιώτη