Θεμέλιος λίθος

Είναι γνωστή η αξία, ο προορισμός του θ ε μ έ λ ι ο υ   λ ί θ ο υ, όπου επάνω του στηρίζεται ένα ολόκληρο οικοδόμημα!  Ευρύτατα όμως χρησιμοποιούνται και οι συγγενικές του έννοιες, μα δε θα σταθώ σ’ αυτές. 

 

Στόχος μου είναι ο  θ ε μ έ λ ι ο ς  λ ί θ ο ς για το ψυχοπνευματικό οικοδόμημα των παιδιών, για την ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, για το αντιστάθμισμα των ημερήσιων αντιξοοτήτων που παίρνουν σάρκα και οστά στους νυχτερινούς εφιάλτες τους και αναζητούν καταφύγιο στο δικό τους θ ε μ έ λ ι ο   λ ί θ ο, τους γονείς τους!

 

Και όμως αυτόν το θεμέλιο λίθο  συχνά τον κατακερματίζουμε με απερίσκεπτη επιπολαιότητα, με ελαφρότητα απύθμενη, με κρίσεις και επικρίσεις μπροστά στα παιδιά, με εκφρασμένη αντιπάθεια έστω και με μορφασμούς, απαξιώνουμε, λοιδορούμε απροκάλυπτα, αφήνοντας γυμνή  την ψυχή του παιδιού, πληγωμένη, χωρίς να μπορεί να αντιδρά, μα  ούτε να αποκωδικοποιεί ακριβώς το πνεύμα, αποζητώντας…τι; άβυσσος η μικροψυχία… εμφυτεύοντας πρόωρα στο μυαλό του τα κακώς κείμενα, σύμφωνα με την υποκειμενική ή έστω αντικειμενική αντίληψη!

 

Η έννοια ΠΑΤΕΡΑΣ-ΜΗΤΕΡΑ δεν είναι απλά πρόσωπα, είναι ΙΔΕΑ, είναι απάνεμο λιμάνι για κάθε παιδί. Ο ευτελισμός των προσώπων, η απαξίωση, αφανίζει και την ΙΔΕΑ.  Η λαχτάρα για το γονιό του μειώνεται, οι χτύποι της καρδιάς του δεν έχουν άκουσμα μουσικό, η αγκαλιά των γονιών χάνει τη θέρμη της, το φιλί τους δεν έχει την ίδια γλύκα, βασανίζεται μεταξύ της άδολης αγάπης του και της νέας εικόνας που απρόσμενα αποτυπώθηκε στον καμβά της ανώριμης ηλικίας του.

 

Το “αθώο” ευφυολόγημα “ποιον αγαπάς περισσότερο;”, το ξαφνιάζει, θέτει σε αμφισβήτηση την αγνότητα των αισθημάτων του παιδιού, την ισότιμη συμβίωση του στους κόλπους της οικογένειας, το οδηγεί σε χειριστικές πρακτικές, σε υποκριτικές συμπεριφορές, για να ικανοποιήσει το επικριτικό περιβάλλον. 

 

Οι γονείς, ανεξάρτητα από τις δυνατότητές τους, είναι οι ήρωες των παιδιών! Τους έχουν ταυτίσει με τους ήρωες των παραμυθιών και των παιχνιδιών τους, είναι πάντα ωραίοι και μόνιμα όμορφοι στη συνείδησή τους, δεν έχουν μειονεκτήματα, τους θεωρούν ικανούς να αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες, να νικήσουν κάθε κίνδυνο, νιώθουν με την παρουσία τους βεβαιότητα, αναπτύσσουν το αίσθημα της ασφάλειας. 

 

Όταν γκρεμίζονται τα πρότυπα, όταν απογυμνώνονται οι ήρωες από την μικρότητα ή την άγνοια του περιβάλλοντος, το κενό στο θυμικό του παιδιού είναι δυσαναπλήρωτο. Αρχίζει πολύ νωρίς η αντίστροφη μέτρηση, αλλά οι πρώτες ενδείξεις θα κάνουν την παρουσία τους αργότερα, με την αγάπη να αιωρείται ακαθόριστα, χωρίς να βρίσκει χώρο να αυλίζεται! Τότε το τοξικό περιβάλλον που έριξε το σπόρο της πρώιμης αμφισβήτησης, θα αυξήσει τον ανένδοτο αγώνα για επικράτηση ή “δικαίωση” και να υπεραμύνεται στο βωμό της “αγάπης”.

 

Παππούδες και Γιαγιάδες, Γονείς με Διαφορές και Όσοι Εμπλέκονται με την ανατροφή κάθε παιδιού, είναι καθήκον να μείνει όρθια στην συνείδηση των παιδιών η ΙΔΕΑ γονιός, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, από τις διαφορές και τις αντιπαράθεσεις, από αντιπάθειες ή έλλειψη αποδοχής. Άδολοι φαντάζουν οι πιο επιεικείς χαρακτηρισμοί, όπως , και όχι μόνο, 

” Ο αχα’ί’ρευτος ο πατέρας σου, η ανεπρόκοπη η μάνα σου “, αλλά αν αυτές οι  ιδιότητες υποδεικνύονται και μεγενθύνονται στα παιδιά, αυτές ίσως ακολουθήσουν, η ομορφιά της ζωής θα είναι μπροστά τους, μα θα αδυνατούν να την διακρίνουν!

Υ.Σ. Έγινε πολύ της μόδας (και μπράβο) να παρακολουθούν και οι δύο γονείς σεμινάρια ανώδυνου τοκετού, μήπως μερικά σεμινάρια γονέων από κοινού θα ήταν κι αυτά χρήσιμα κι ας μην είναι της μόδας;