Κουράστηκα να πεθαίνω και να προσπαθώ να ξαναγεννηθώ
Πάντα, σαν περνά ο καιρός και βλέπεις τα πράγματα από απόσταση, σου φαίνονται όλα κάπως διαφορετικά.
Αλλιώς τα μετράς, αλλιώς τα ζυγίζεις, αλλιώς τα αναταξινομείς στα ραφάκια της ζωής σου.
Έτσι και τώρα.
Κοιτώ πίσω μου και θυμώνω.
Θυμώνω με μένα.
Θυμώνω γιατί δε με αναγνωρίζω.
Θυμώνω για όσα έκανα, για όσα έδωσα.
Θυμώνω που με άφησα να πονέσω τόσο πολύ.
Να ελπίσω, να παλέψω και τελικά να ματώσω τα σωθικά μου για ένα όνειρο.
Ένα όνειρο που έμεινε όνειρο.
Ένα όνειρο που ντύθηκε εφιάλτης.
Ένα όνειρο, που τη σύλληψη του και μόνο, την πλήρωσα με ψυχή.
Όχι.
Δε σε κατηγορώ.
Καθένας πράττει σύμφωνα με τη συνείδηση (ή την ασυνειδησία του!).
Καθένας νιώθει ως εκεί που μπορεί να νιώσει.
Χτίζει, με τα υλικά που διαθέτει, βίλες ή τρώγλες.
Συναισθάνεται και υπολογίζει τους άλλους, ανάλογα με τον πλούτο της ψυχής του ή το μέγεθος του εγωισμού και του φιλοτομαρισμού του.
Όχι.
Δε σε κατηγορώ.
Είναι που πάντα είχα μπούσουλά μου τα όνειρα.
Είναι που λάτρευα να χαζεύω τον ουρανό και να ταξιδεύω με τα σύννεφα.
Είναι που καμία φόλα, από τις τόσες που μου έριξαν στη ζωή μου, δεν κατάφερε να με κάνει να μην πιστεύω στην καλή προαίρεση των ανθρώπων.
Είναι που, ατυχώς, πόνταρα στο “ό,τι δίνεις, παίρνεις”.
Που εφάρμοσα επακριβώς, για μια ρημαδιασμένη φορά κι εγώ, αυτό που λένε να κυνηγάς τα όνειρά σου μέχρι τελικής πτώσης.
Βλέπεις, αυτό το “μέχρι τελικής πτώσης” ενέχει καταστροφή που δεν τη μετράμε όπως της πρέπει.
Όχι.
Δε σε κατηγορώ.
Δεν έχω δικαίωμα να σε κατηγορήσω.
Μια ουτοπία ήσουνα που της έδωσα υπόσταση, αξία και χώρο να με πληγώσει.
Όμορφα τα όνειρα, δε λέω.
Αλλά καίει τόσο πολύ η φωτιά τους!
Και κάποια φτερά δεν ξαναβγαίνουνε ποτέ…
Πλέον δε θέλω όνειρα.
Κι ας γίνεται μαυρόασπρη η ζωή.
Κουράστηκα να πεθαίνω και να προσπαθώ να ξαναγεννηθώ.
Κουράστηκα πολύ…
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
